Gönül

Çok dolandý daðda taþta,
Ýlden ile gezdi gönül.
Ýlkbahar yaz, güzde kýþta,
Beþ mevsimi sezdi gönül.

Hem yaþlýya hem de gence,
Ki insandan daha önce,
Sarp geçitler sence bence,
Yokuþ deðil düzdü gönül.

Bazýlarýn gururuna,
Bazýlarýn onuruna!
Gidiyorken oluruna,
Kýlavuza izdi gönül.

Ne akildi ne divane,
Kul etti zatý þahane,
Kahrý lütfu tane tane,
Aþk ipine dizdi gönül.

Ne yamaç var nede kýyý,
Kumsal saymaz çakýllýyý,
Deli deðil akýllýyý,
Ferasetle üzdü gönül.

Farký farkla fark ederken,
Terki terkle terk ederken,
Þahadeti berk ederken,
Ýmbiklerden süzdü gönül.

Genç ömrünü bitmez sandý,
Hayallere çabuk kandý,
Nice ateþlere yandý,
Küle dönen, közdü gönül.

Kale idi surdu Seddi,
Çarký felek neler etti,
Ayrýlýklar cana yetti,
Kavuþmaya tezdi gönül.

Harabeyken yeri yurdu,
Elif gibi dimdik durdu,
Benliðine balyoz vurdu,
Örs üstünde ezdi gönül.

Ne ileri nede geri,
Ne öteydi nede beri,
Ýçeriden çok içeri,
Kabuk deðil özdü gönül.

Güneþ, yýldýz ya da bedir,
Hakikatin aslý nedir?
Anlayana vasfý kebir,
Mana bulmaz sözdü gönül.

Bayram etmiþ toy düðünü,
Nimet bilmiþ her öðünü,
Bahtýndaki kör düðümü,
El deðmeden çözdü gönül.

Keder hüzün tüm nefretin,
Bundan böyle her þehvetin,
Vahdetteyken þu kesretin,
Üzerini çizdi gönül.

Tek bir vakit gündüz gece,
Bir dili var bilmem nice,
Bazen harfti bazen hece,
Dizelere dizdi gönül.

Kim doðacak kim ölecek?
Kim aðlayýp kim gülecek?
Bilmeyenler ne bilecek?
Her bir yana gözdü gönül.

Bu bir masal sýralandý,
Sýr perdesi aralandý,
Can evinden yaralandý,
Bedeninden bezdi gönül.

19.03.2016…Mustafa Yaralý

Sosyal Medyada Paylaşın: