Þaþýrdýk yolumuzu sýrt döndük o destana. Sana yar olamadýk aðla ey Çanakkale! Þehadet bahçesine döktüðümüz o kana. Vefakâr olamadýk "Aðla ey Çanakkale!"
Aziz ecdadýmýzdan armaðandýn sen bize. Settülbahir deyince nurlar inerdi yüze. Þimdi bir daha geldi düþman siperimize. Vefakâr olamadýk "Aðla ey Çanakkale!"
Anafartalar mahzun Conk bayýrýn hüzünde. Zafer türkülerinin týnýsý yok hazýnda. Arý burnu cephesi o yazlarýn güzünde. Vefakâr olamadýk "Aðla ey Çanakkale!"
"Gökten ecdadým inse" tükürür yüzümüze. Hesabý veremeyiz þehide gazimize. O yýldýza hilale o þanlý mazimize. Vefakâr olamadýk "Aðla ey Çanakkale!"
Çanakkale geçilmez diyen dilimiz suskun. Bu ne büyük destandýr diyen selimiz suskun. Köyümüz kasabamýz dað taþ ilimiz suskun. Vefakâr olamadýk "Aðla ey Çanakkale!"
O en büyük kahraman Atatürk’de farkýnda. Anýtkabir sitemkâr þu feleðin çarkýnda. Umut türkülerine yüreðimiz sürgünde. Vefakâr olamadýk "Aðla ey Çanakkale!"
Rüzgârýn fýsýltýsý "Duyun ey Millet!" diyor. Yeniden kapýlara "Dayan ey Millet" diyor. Her Türk asker deðil mi? "Uyan ey Millet!" diyor. Vefakâr olamadýk "Aðla ey Çanakkale!"
Mehmet Fikret ÜNALAN 18 Mart 2016 Saat 10.30 Güzelçamlý/Kuþadasý Sosyal Medyada Paylaşın:
UNALAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.