Yalnızlık

Ne kadar bakabildin karalýða sanki
Üstüme örtülmüþ kara bir çarþaf belki

Ve eþyalarýma garip kokular sinmiþ
Saçlarýmýn arasýna taþlar birikmiþ.

Islanmýþ gözlerimin gözyaþlarýyla
Kelimeler haykýrýr tüm çýplaklýðýyla

Garip, her köþe baþýnda durur sessizce
Kalabalýk evrende oysa kimsesizce

Kelimeler bile kendinden emin deðil
Biliyorum, ay ve yýldýzlar da yalnýz deðil..

Yürüyorum, hep aynalara çarpýyorum
Her çaresizlikte kendimi buluyorum

Kýrýlsýn artýk o beton kara duvarlar
Bulut gölgesinde uyusun yalnýzlýklar.

Abdullah Karslý

Sosyal Medyada Paylaşın: