HIRPALANAN RUH

beceriksizlikten hüküm giydirdik ,
kendimize sonunda...
en doðal hakkýmýzdý mutluluk;
alamadýk hayatýn eline vurarak.

bir robot gibi kendimizi uyarladýk
baþkalarýnýn sözlerine davranýþlarýna,
elemler bir abajur olup
ýþýðýmýzýn etrafýný gölgelediler
o ince perdeyi aralayamadýk...
çürüdü o perde salkým saçak döküldü ...
onlar onlarmýþ ;
bizde bizmiþiz gördük hakikati...

bitti gitti yaþanan ,
ömür olursa yaþanacak çok þeyler var
büyük bir þehrin gürültüsü bizi yutmadan
deðerleri deðmez eller tartmadan
acý anýlar adým adým takip etmeden .

artýk gözlere gerekmiyor perdeler
dört yanýmýzý görecek yürek
cesaretle gözlerini açar
içli bir mektup yazmýþtýk ona
okudu gözyaþlarýyla
bundan sonra tepesine vura vura
olgunlaþtýrmanýn ne anlamý var?

bizi yetiþtirenler özünde saf insanlar;
tabiatmýþ tek arkadaþlarý
arsýz yüzlerden uzakta
þimdiyse çok oldu kafa karýþtýran
bir anlamda bu çaðýn kurbanýyýz
bir anlamda da bu çað bize armaðan
ya da ,olmuþuz kabuðundan çýkamayan ...

hata bizim ;
acze düþtüðümüz yetmemiþ
benliðimizin elinden tutmaya
mantýðý aracý koymayý unutmuþuz
bir de olmuþuz
keyifle ruhumuzu hýrpalayan.

Nuran KARACA
20:20 14.03.2016


Susmaz Siirler(KaracaKIZ)
Sosyal Medyada Paylaşın: