İSTANBUL

Altýn kemer takmýþlar boðazýn bir yerine,
Abide kondurmuþlar ünlü Beylerbeyi’ne.
En nadide eserler Topkapý’da saklanmýþ,
Erenler, evliyalar Ýstanbul’da toplanmýþ.

Ey Ýstanbul Ýstanbul hadisle kutlu þehir,
Sancaðý, mehteriyle mutlu, umutlu þehir.
Sende Yuþa Peygamber, sende en güzel güller.
Ýþte bir sabah vakti çaðrýda müezzinler.

Allah Allah sesleri yükselirken semaya,
Çekilir Eyüp Sultan ezanlarla duaya.
Deniz sakin yön çizer Hudai’nin yolundan.
Her ülke sarmak ister Ýstanbul’u kolundan.

Susar Karaca Ahmet günün bittiði yerde,
Nur yaðar Ýstanbul’a göklerden perde perde.
Dünyanýn göz bebeði bizimdir bizim billah.
Böyle güzel bir þehri gözetir yüce Allah.

Akikten gerdanlýðý yakýþýyor eynine,
Dalmýþým cennet diyar Ýstanbul’un seyrine,
Gecesi ýþýl ýþýl, gündüzü ömür sunar.
Esmezse deli rüzgar surlarýn nabzý donar.

Ümraniye haz bulur nazarlý bir bakýþla,
Edalý kýz gibidir Selimiye’de kýþla.
Haydarpaþa’dan baþlar Ýstanbul yolculuðu,
Onu görmek isteyen garda alýr soluðu.

En asil lalelerin vataný Ýstanbul’dur,
Tutuþan yüreklerin sevdasý Ýstanbul’dur.
Sultan Ahmet laleyle bütünleþti severek,
Bir devre isim verdi lale devri diyerek.

Endamlý Hidiv Kasrý Çengelköy’ün sýrtýnda,
Edâlý Dolmabahçe Beþiktaþ’ýn baðrýnda.
Süslüyor Ýstanbul’u boðazýn incileri,
Hem Avrupa, hem Asya sýralanmýþ benleri.

Kanlýca’da aþýklar yelken açarken suya,
Çekmece koylarýnda zaman dalar uykuya.
Sultanlarýn sofrasý Çamlýca’da kurulur,
Katibimin türküsü Üsküdar’dan sorulur.

Ýstanbul sevda þehir ak günün eþiðinde,
Nice Fatihler yatar salýnda, beþiðinde.
Sevgi onda can bulur, canan ona ulaþýr.
Ýstanbul, özlem olur kýtalarý dolaþýr.

Demir alýr gemiler Kadýköy rýhtýmýnda,
Hasret vuslata döner Atatürk limanýnda.
Ýstanbul’un güzeli Bakýrköy’de oturur,
Sirkeci’nin treni acý çýðlýk tutturur.

Kýzkulesi nazlýdýr sularýn ortasýnda,
Renkler cümbüþe kalkar sahil ortancasýnda.
Ýstanbul ateþ olur yürekleri kavurur,
Güneyden gelen meltem saçlarýný savurur.

Ihlamurlar altýnda neþeli geçer yazlar,
Geceye eþlik eder gümüþ rengi yýldýzlar.
Ay buluttan sýyrýlýp dolaþýrken mehtabý,
Ýstanbul’dan açýlýr dünyaya sýrlý kapý.

Güneþ gurub olurken ufukladýr cenginiz,
Hisarda gün batýmý öze vurur sevginiz.
Heybeli’de söyleþir sazende güzelleri,
Saray bahçelerinde dem tutar bülbülleri.

Ýstanbul ‘un sevgisi gönüllerde birleþir,
Ona müptela olan onunla bütünleþir.
Daðlarý yeþil orman, baðlarý salkým söðüt,
Akþemsettin bu yerde Fatih’e verdi öðüt.

Yedi tepe üstünde yedi süreyya yanar,
Ýstanbul’u bir gören ömrünce söyler, anar.
Kaþlarý yay gibidir, kirpiði hedefe ok,
Ýstanbul’un üstüne bir baþka Ýstanbul yok.

Çamur sýrma sim olur Yavuz’un kaftanýnda,
Onu mübarek bilir alimin kýr atýnda.
Bu derin felsefeyle gider Sina Çölüne,
Der, Ýstanbul gözümüz bu hep böyle biline.

Mavi gök, mavi deniz kucaðýnda Ýstanbul,
Bir karede bin hayat Ýstanbul’da Ýstanbul.
Fatih Sultan köprüsü güzellerin güzeli,
Ýstanbul kara sevdam yeni deðil ezeli.

Mahyalý camilerde geceler kandil yakar,
Burasý Sultan Ahmet görenler hayran bakar.
Bu köprüler Osmanlý, bu minareler Sinan,
Rahat uyu türbende koca Sultan Süleyman.

Rabia BARIÞ
bir önceki þiirimi özel seçkiye alan, yönetim kurulunu ve yorum yazan tüm gönül
dostlarýmý, en kalbi muhabbetlerimle yürekten selamlýyorum sevgileimle. Rabia BARIÞ
Sosyal Medyada Paylaşın: