Saat gece yarýsý. Henüz gün ýþýmamýþtý. Yolu düþmüþtü bir kez, Yerin göðün arasýna, En küçük yolcunun…
Önce bir çýðlýk attý, Çýkarken, annesinin karnýndan. Sonra gözünü açtý, Her yan kara, her yan duman.
Duyduðu ilk ses, Korkunç bir gürültüydü. Peþ peþe toplar patladý, Kutlama yapýlýyor sandý, önce Ben dünyaya geldim diye…
Duymuþtu misafirperverliðini de, Bu kadarýný ummamýþtý. Tepkileri þaþkýn, Aðlamayý býrakmýþtý…
Sonra korkunç bir ses daha. Küçücük dudaklarýnda, Ýlk ve son tattýðý, Üzerine kapanan, annesinden akan kandý. Bir-iki nefesten sonra, daha soluk alamadý…
Dünya gözü ile bakamamýþtý sabaha, Ömür denilen þey, kelebekten de kýsa. Fakat rengârenk deðildi duman, Çiçeklere hiç konmamýþtý. Belki de yaþamak, böyle sanmýþtý…
CEMAL EROÐLU
Sosyal Medyada Paylaşın:
cemal eroğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.