bir kent hiç bu kadar yalnız kalmamıştı

tam göðsümün ortasýnda bir acý,
gecenin karanlýðýna baðdaþ kurmuþum.
ve sessiz bir sokaða susar gibi,
birazdan uyuya kalýp,
ölmek ister gibi baþýmý yastýða koyacaðým.
belki illegal bir gözyaþý,
belki anarþist bir sessizlik içinde boðulacaðým.
ve sonrasýný bilmediðim bir irkilme,
belki içimdeki acýyý söküp atabilecek kadar cesur deðilim.
belki cesaretim acýya yenik düþmüþtü.
belki vazgeçmek sadece kazanmak deðildi.
biraz huzur, biraz sessizlik ve biraz yalnýz kalmak,
bunca acýya dayanacak bir yürek,
ve onca ölümler yaþamýþ bir coðrafya,
göðsümün üzerinde hedefi imha edilmiþ çocuklar.
sadece kendi ölümüne susmuþ bir anlayýþ içinde olmamak,
ve gözyaþlarým þakaklarýmdan sözülürken,
eteklerinde çiçekler açýyordu kaldýrým taþlarýnýn.
kuþlarýn normal hayat sürdüðünü gördüm.
nehirlerin aktýðýný,
güneþin doðduðunu,
baharýn geldiðini gördüm.
ey tarih; söyle bana,
bu acý kaç bin yýllýk?
ve ben kaç bin sonraki acýyý göðüsledim?
yüreðim ve sen,
anestezi altýna alýnmýþ bir mutluluk,
ve siren sesleri arasýnda kayýp giden onca gözyaþý,
bir kent hiç bu kadar yalnýz kalmamýþtý,
ve ben hiç bu kadar özlememiþtim.

#ibrahimdalkýlýç

08/03/2016
04:45 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın: