BEN VE GÖLGEM
Ben uzandým mutluluða doðru,
Gölgem gibi.
Her günün doðuþunda ve batýþýnda
Sere serpe boylu boyunca
Alabildiðine uzayan,ve sonra
Yok olan gölgem kadar
Büsbütün gölgemle özleþtirdim
Kendimi bir an
Yeniden var olabilmek için
Geceler boyunca
Nasýl güneþe hasret çekiyorsa,gölgem
Bende sana öyle hasretim
Ama gölgem,hergün
Özlemini gideriyor,ya ben.
Gölgem sessiz,dilsiz,suskun
Senelerdir,ayaklar altýnda ezilmiþliðin
Hüznünü yaþýyor besbelli
H er an yanýmda olan gölgemin
Burnum kaf daðýnda olduðu için
Belki farkýna varmam,hatýrlamam
Beni hatýrlamadýðýn gibi
Ah,gölgem ah...
Kapkara bulutlar sarmýþ gökyüzünü
Ýnceden bir yaðmur çiseliyor
Gözyaþým gibi...
Aðlýyorum,ikimizin yerine
Ey gölgem beklediðimiz güneþ
Bu gün olmazsa yarýn
Ümitler diyarýndan
Elbet bir gün doðacak
Dilerim ki vakit
Geç olmadan doðar
Dilerim ki gönül bahçemde açan
Gonca güllerin dalýnda,
Baykuþlar ötmeden doðar.
Dilerim ki kendi ellerimle büyüttüðüm
Ümit çiçeklerim
Sararýp solmadan doðar.
Ali Osman Akýn
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.