Sonu gelmemiþ bir roman..bir türkü..bir þiir belki... Baþý olmayan bir aþk..bir sevda..bir de vefa gibi
En baþý sonu getirecek kadar büyük bir baþlangýçtý.. Gitmeyen küheylanlarýn açmayan zambaklarýn baþ devrilmesi gibiydi.. Ölümü bilen her varlýk içinden geçtiði sokaklarýn nereye çýkacaðýný bilmeliydi Oysa karanlýk kuyulardan tut gazap üzümlerine kadar .. Bana yettiðin kadar derdi..adýný anmadýn yine Yetmezdi...
Baþlayacaktý baþlamasýna...epey bi uzaklaþtý kendinden.. Anlatmak istediklerinin kýyýsýndan geçemiyordu þuan.. Sonra kendine bakarken seni hatýrlayacaktý yine.. Etkisi geçmeyecek buhranlar..izi silinmeyecek kuvvetler..Tadý geçmeyecek mutluluklar yaþadýðýný hissedebilecekti tek bir nabýz atýþýnda... Atýnca kalbi derinlerde..Bir sis çökerdi içerde.. Anlatmazdý ne olduðunu..biz konuþur o susardý...
Bir yüz görmeye gelmesin gözlerim derdi..geçecektir hatýralarda eskim.. Gelince aklýna candan..can diyordu ...hala taþýdýðýný düþündüðün ona güç verdiðini kabul ettirdiðin hislerin parça parça ezikliðini yaþadý yýllardýr... Hani dökülsen avuçlarýma bana yetersin..Donduðum bi gece adýný duysam içimin bütün buzlarý erirdi derdi.. Demezdi...Cahilliðin cesaretinden..yalnýzlýðýn bencilliðinden..Aþksýzlýðýn inançsýzlýðýndan... Ama Toprak olsa üstüne basýp geçmen yeteriydi.. Aðaç olsa köküm senindir derdi.. Dað olsa seni arþa teslim ederdi.. Aþk olsa kalbi ilk vefatý olurdu.. Sevda olsa zehrini kendi içer Þerbetini sana verirdi... Þiir olsa sen Türkü yine sen..
Adýný bilmediði bütün güzel isimlerin.. Varlýklarýn canlýlarýn.baharda esen rüzgarýn Martta düþen ilk yagmur damlasýnýn..sýcak çorbanýn..bayat ekmeðin..Huzurlu yaþamýn..Sevginin aþýn..evrenin kainatýn.. Bütün güzel þeylerin benzetileniydin.. Adýydýn sonnsuzluðunun..Sebebiydin ilahi boþluðunun.. Elindeki son parmak iziydin.. O iz geçmesin diye vazgeçtikleri ispatýydý, Görmek istemediklerinin
Dudaklarýyla söyleyemediði hep düþünü kurduðu hislerin dýþa vurulmamýþ ifadesiydi seni görüp afallamasý.. Sen varsýn diye öðrendiðiydi Gözleriyle konuþmaya çalýþmasý .. Yine Yetiyordu senli bir dünyada acý karþýsýnda direnmek.. Çok küçük geliyordu sana benzettiði sana adadýðý her þey.. Ama Yetmiyordu sensiz ona hiç birþey..
Denizin gelgitini Sevginin nefretini taþýdý.. Ýmkansýz dediðin ne varsa Kendini ona zorladý.. Biliyorsun..O sana Kendisinden fazlaydý.. Olduðu kadar senin..Olmadýðý kadar kendisinindi..
Sonra onu Okyanusunun en derin yerinde býrakýpta hadi þimdi seviyorsan okyanusu aþarsýn demiþ olsaydýn.....Demidin hiçç ..Baþaracaðýný biliyordun..
Eskidikçe yenilenen bir duygudur bunun adý.. Belki de hastalýðýnýn ilk belirtisi... Yada ölümünün ilk sebebi.. Yine de bilinmeyecek..Çünkü yaþamadýðý þeylerin hayallerini sensiz kuramazken..Senle kurduðu hayallerin hiç birinin gerçekleþmesini de beklemedi Dönüp dolaþýp yine sana var’dý... Hatýrla dili ne zaman tutulsa karþýsýnda sen var’dýn gitti geldi..yine bitmedin Öldü mü kaldý mý diye sormadýn...
Baþkasýyla yaþadýðýn günleri bilmesi bile ona acý’sýzdý Þuan olmayýþýn kalbini deþen büyük bir acý_sýzý..
Aðlýyordu onu en son görüþümde.. Kimseler duymadý.. Özlüyorum dedi kýsýk bir sesle Ýþte o zaman anladým.. Hayat çok zalým..
Sezgin Seven
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sezginnn Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.