ka
Göğe Bakmak
Gecenin karanlýðý aydýnlattý içimi,
Düþünüp sorguladým, kâinatýn biçimi?
Her bir þey ki dönüyor birbirine çarpmadan!
Hiç de yalpalamadan, hiç bir yana yatmadan!
Milyon, milyar yýldýzla bir o kadar gezegen,
Bir boþluðu doldurur... ne çarpan var ne ezen.
Toz da var, yok da orda... akýl almaz boyut da
Eðer aklýn var ise hadi bunu unut da
Düþünme hiç! Var say... say ki tâ sonsuzdan beri,
Durur öyle, duraðan... durur, kalýr ileri.
Oysa ki her an her an... bir devinim, bir can ki
Her an bir titreþimde, ot ve hayvan, insan ki
Nasýl bir baþý olmaz, sonu olacak þeyin?
Düþün bir düþün, düþün! .. Varsa kafanda beyin.
Bir plân ve de hesap ürünüdür birinden,
Olur mu durduk yerde, hiç... hiç kendiliðinden? !
Bir anda var olsun ha... bir minicik noktadan?
Bu akýl almaz kâinat, var olsun ha hiç yokdan?
Bakarsan haþmetine, zerre dahî deðilsin!
Ama gel gör ki bir, gör... ne var sana eðilsin? !
Sen þu âcîz hâlinle, her bir þeye hükmet de
Sonra görme - arama... ne bu hikmet, hikmet’de?
Her an yeni oluþum, her an da bir ölüþüm,
Bir devreden durum bu, bir devreden dönüþüm.
Benden yeni çýkarmak, benden beni çýkarmak!
Senden seni çýkarmak, senden yeni çýkarmak!
Öyle ki... yaþayanda her an bir þey ölüyor,
Öyle ki... her ölende her an biþey oluyor.
Ve gelmenin zamâný - yeri - ebeveynini,
Sen seçersin sanýp da boþa yorma beynini.
Ýster beðen - beðenme, ister reddet - etme sen,
Biri var, biri var ki o yapýyor... ne desen.
O bir devreden âlem var etmiþ ki emredip,
Çýkamaz içinden ne âlim ne de bir edîp.
O bir istemesiyle, “OL! ” demeyle var eder,
Düþünen beyin bundan ders alýr da ar eder.
Her ne varsa hesaplý, her ne varsa yanlýþsýz!
Sanma sahipsiz acun, sanma kimsesiz - ýssýz!
Gündüzün esinleri, geceden farklý deðil!
Þimdi bir daha bak gör, bir daha eðil, eðil!
Ne ararsýn etrafta... ne ararsýn uzakta?
Böyle bir yola sapan her insan ki tuzakda!
Sâde kendine baksan, kendini ele alsan,
Yeter veri sendedir, yeter... içine dalsan!
Sen ki nesin? Nereden? Ve de hangi nedenle?
Geldin ve gidiyorsun... senden önce gidenle.
Ama bir görevin var! Halâ anlamadýn mý?
Oðlum sen salak mýsýn? Yoksa salak adýn mý?
O’nun sûretindesin... O ruhundan üflemiþ,
“Benden bir parçasýn sen, benim gölgemsin” demiþ.
Sen ki bunu unutup, har vurup harmânýný,
Boþa mý geçirdin hep... zamânýný - ânýný?
Vah deriiim, vah - vah derim senin gibi adama,
Ve de dua ederim böyle deðilsen ama.
Her ne var ki gözünün, gördüðü - görmediði,
Olmaktadýr o zamân... o zamân, “OL! ” dediði.
Hadi gücün yeterse, sen de bir kere “ol” de,
“Ýþte ben de yarattým, zaten yol ki bu yol” de.
Keþif desen, olaný bir gün arayýp bulmak,
Ýcad ise bakarak... bir benzerini kurmak.
Kendi hücreni dâhi yapamazken bile sen,
Bir baþka yeniyi mi yapacaksýn dilesen?
Bunca uyuþmaz gibi bu kadar denk þey varken,
Sana uçsuz bucaksýz... bana ki âlem darken,
Hadi bir kez sorgula... bir daha ve bir daha!
En son sen de varýrsýn, benim gibi Allah’a!
31.05.2009/16.25
BU GÜN KANDÝL...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.