Yanıyor Şiir

Þiirlerimin ateþi daima adýn.
Yüreðine sunduðum dizeleri,
Soluk soluða bekler oldu geceler.
Tertemiz bir sevgiden bahsederken heceler.
Tümceler dingin ve huzur dolu.
Küstüm otlarýndan arýtýp,
Gadasýna talip olduðum kadýn.
Unutmuþken sevgileri,
Bu deðil mi ölesiye sevmenin yolu?

Sen ki geçmiþin karanlýðýný bir solukta
Büyüyen ve çoðalan sevdanla.
Aldýn gözlerimden.
Ve uzun zaman titreyen yüreðim,
Þimdi aþký yaþýyor,
Taparcasýna.
En uzak yýldýzlar soframýzda.
Ay tepsimiz,
Güneþ evimiz.

Fýrtýnalarý býrakýp,
Rüzgarlardan meltemi seçtik.
Renklerin mavisinde,
Gök ve denizle birleþtik.
Bütünüyle þiir oldu hayat,
O ki sen de yazmaya baþladýn.
Hüzünlü gözlerimizle,
Duvarlara çizdiðimiz düþlerin gerçekleþmesi,
Dizelere akýyor.

Boyasýz siyah saçlarýnýn dalgasýnda,
Büyülü bir raks saklý.
Hayat yolunda el ele yürürken,
Her savruluþunda parlayan ýþýk,
Ezber bozdururcasýna þýk.
Her güzel günün sonunda,
Bir yenisinin heyecanýyla uyumak öyle zor ki.
Tek eksiðimiz bu olsun ve
Tanrý korusun bizi!

Sessiz körpe bir kuþ gibiyim,
Ya da ürkek bir kelebek.
Bembeyaz bir aþký kucaklýyorum doðadan.
Nasibini alýyorsun ettiðim her duadan.
Gelecek baharlar, yazlar umut var.
Nasýl umut etmesinler ki,
Bu sevdada her þey var.
Baþýmý kaldýrýp baktýðýmda,
Þiir yanýyor yine, yanýyor þiir.

03 Mart 2016 Saat 02.35
Batýkent/Ankara

Mehmet Fikret ÜNALAN

Sosyal Medyada Paylaşın: