ÇOCUKÇA RENKLER....
Yüzerce baþtan çýkarýcý renkler soluyor
Gözlerinde ürkek bir kýrgýnlýk
Baþýmý alýp gitmek uzaklara
Gözümden düþüp giden hayâllerden alaþýðý
Kahvemi yudumluyorum balkonda
Bu gün pazar evdeyim
Balkonda masam yaslanmýþým
Bir yandan tütün tüttürüyorum
Hava güzel yazdan kalma
Bütün çocuklar dýþarda parkta
Çiçekler gibi giyinmiþler
Eridi daðlarýn karý bu gün biraz daha
Büklüm büklüm gün
Yolumuzu þaþýrttan bir tutku
Boyacýnýn sandýðýnda
Cilalanmýþ güneþ
Kimbilebilir
Kimler anlatabilir
Yaþamadan hayatýn tadýný mutluluðunu
Hafifçe bir rüzðar dokunuyor
Çam aðaçlarýný patlamaya yüz tutmuþ ýhlamurlarý
Parmaklarýyla yeþil çimenler çýkmýþ
Duvar diplerinde basamaklarýn kenarlarýnda
Bacalar tütmez oldu
Doðal gazla ýsýtýrken evini ocaðýný millet
Yine de neden kirli böyesine dünya
Bizde çocuktuk bir zamanlar
Hüzünlü ayva aðaçlarý vardý
Bahçemizde sarý sarý
Kýrpýp kýrpýk küçültdüðümüz anýlarda kaldý
Ballý babalarýn pembe çiçekleri
Koparýp emerdik aðzýmýzda kaldý
Bir tadýmlýk þeker tadý
Köylerde çocuk parklarý yoktu
Salýncaklar kurulu deðildi yeni model
tahtývalli kay kaylar
Þehirlerde gözümüze çalýnan çay bahçeleri
Baþka bir dünyadaymýþým gibi bir hissi
Nasýl yerleþtirilirdi süsleyen hayâlleri
Köyde bütün boþ arsalar
Mahallearalarý bizimdi
Arsalarýn kenarlarýnda arsýz pisipisi otlarý ýsýrgan otlarý
Kel papatyalar kaplardý her yaný
Daha o zamanlar öðrenmiþtik
Papatyalardan baþýmýza taçlar yapmayý
Saklambaç oynardýk
Kaydýrak herkesin birer lastik olurdu
Mutlaka ablasýndan kalan
Dokkuz kiremit
Çelik çomak
Ýstop
Yakan topu beþ taþ
Nasýl geçerdi günler
Bilmezdik hiç yorgunluðu
Akþam ezânýnda daðýlýrdý bütün çocuklar evlere
Elimiz yüzümüz ayaðýmýz toz toprak
Suç iþlemiþ gibi süklüm püklüm girerdik
Avlu kapýsýndan içeri
Annemizin ablamýzýn kardeþlerimizin
ispiyonlamasýndan korkardýk en çok
Hani akþamlara kadar sokaklarda sürttü demesinden
Belki de
Halbu ki iþ olmayýnca annelerimizde
Otururdu mahallearalarýnda ki kapý önlerinde
Yanlarýna varsak kovalardý gidin biraz daha oynayýn derlerdi
Anlamazdýk
Hiç!
Eve gidiince neden haþlarlardý bizi
Hýrpalanmýþ ezik güvensiz
Þaþkýnlýk içinde bilinçsiz
Duvarlarý saran hanýmelleri mis gibi kokardý bahçeler
Merdiven ayaklarýnda karanfiller
Pencere önlerinde sardunyalar
Renklerin solup solup yeniden dirildiði bahçeler
Gün gibi akþam gibi
Geçip giden çocukça gönül koymalarýn
Silerdi annemizin bir gülüþü;
Babamýzýn saçýmýzý okþamasý
Nasýl da geliverirdi kendimize güvenimiz..
Nurten Ak Aygen
28.02.2016
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.