YAŞAM VE BİZ

• 5 Kasım 2007 Pazartesi 14:14:18

En uysal, en kıvrak, en hilesiz, en açık sevinçlerle nakışlanmalı yaşam. Yazda, ayazda, acıda, neşede insan basmalı bağrına kendi bakışına tüneyen rengârenk kelebeği.

Yaşamı kazanabilmek için “Aşk nedir? ”, “Özlem nedir? ”, “ Düş nedir? ” sorularının çok çözümlü, tek yanıtlı sınavını verebilmek gerekir yalnız başına.

Gençliğin ak köpüklü çağlayanı, olgunluğun düz ovasında durulduğunda da bencillik çukurlarına göllenmemeli. İnsanı yaşama açan kendi sesi, yüreğinin dışından gelen gümbürtülere boğulmamalı.

Yaylaların dimdik yükselebilen köknarları ve keskin kenarlı, duldası karlı, kekikli kayaları gibi kıvırmadan, kıvrılmadan, eğilip bükülmeden dikilmek gerek gökle yer arasında.

Özlemleri daldan dala savuran acılar rüzgârına karşı, damla damla da olsa mutluluk yağmuruna tan yerini aralamalı.

Adımlarımız geceyi sarsmalı, gerçeklerle çarpışıp sendeleyenlere ayak seslerimiz yol göstermeli. Acemi kaçışlara bulvarları kapamalı, çıkmaz sokakları adres göstermeli.

Düşlerin buruksu tadını, aştığımız dağın sırtında bırakmalı. Umut şimşeğinin şavkında sabaha mahmuzlamalıyız özlemlerimizin yılkı atlarını.

Dalgın uykuların yorgunluğunu yaylaları yaran sabırlı ırmakların kar kokulu serinliğine atmalıyız. Bir güvercin parlamasının yeli vurmalı terli yüzümüze. Yokuşlardan narin çiçeklerde konaklamaktan yorgun düşen bir arının mutluluğu sarmalamalı bizi.

Yüreğimizin derinliklerinden fışkırıp başka yüreklerin derinliklerinde yankılanan coşkulu türkülerimiz; rüzgâr olup savurmalı içimize çöreklenen sisi, pusu. Acının ve kahrın karanlığından umudun ışığına tüneller açmalıyız.

Acılarımızı gökyüzünün mavi aydınlığına teyellemeli; bencilliğin gömütüne bölüşümün ve paylaşımın güllerini ekmeli. Kayaların sarp bakışlarında erimeden, güzelliklerin karlı doruklarına varmalı.

Ellerimizde yaşamın gizleri türkülenmeli; ormanların ulu birliğini yaratan sonsuz dirliğinden güç almalıyız. Evrene sevgimizi yansıtan her gülüşümüzde kara delikleri yüreğimizin şavkı tıkamalı.

Sularda biriken zamanın tohumları, gündüze ve geceye barış ve esenlik filizleri vermeli. Acıları örtmeli mutluluğun mavi çiçekli yorganı. Uçurumlar özlemlerin kanat vuruşunda buluşmalı sevgiden bir köprüyle.