"masal gözlü kadınım"

• 2 Şubat 2010 Salı 11:00:25

..................Kendimle söyleşi….“masal gözlü kadınım”........................

Kendimle söyleşi….

“masal gözlü kadınım”

Ve geceydi…
Ve karanlıktı…
Ve ruhu da alev alevdi
mum ışığının isli ve hüzünlü ışığına bakarken
yorgun göz bebekleri geçmişin anılarında titreyerek hâreleniyordu.
Sanki rüzgârın yapraklar arasından geçerken çıkardığı ıslığı dinliyor
gibiydi…göz pınarlarından birer billûr taneleri çıkarak önce ışıl ışıl parlayıp,olduğu yere tutunmaya çabaladı ama beyhûde olduğunu anlayınca,koyverdiler kendilerini tatlı yanaklardan aşağıya doğru..hızla kayarak dudakla buluştular bir anda nefes nefese…
ve dudaklarında silinmeyen hüzünlü tebessümle buluşup göz kırptılar mâziye…
anlaşılmaz bir biçimde bir sızı çörekleniverdi ciğerine ve yavaş yavaş mengenesini sıkmaya başladı..Ruhu daraldı
ve hafifçe yastığına başını koyduğunda,burnuna sevdiğinin gül kokusu,gözlerine gül gülüşü gelip yerleşti..onun masal gözlü kadınıydı..
ama gene de,gece buğusunun yeşilinde saklı,
yok olan hayâllerin öfkelerinde ıslanmaya başladı yastığı…
hayâl gözlü kadını uzaklaşsa da ondan,peşinden sürüklüyordu sevdasını…Onu ne denli sevdiğini düşünürken yatağında doğrulup,dizlerinin arasına gömerken, başını elleri kavrıyor,çekiştiriyordu saçlarını…
fısıltı halinde dökülüyordu dizeler ağzından gecenin soğuk yüzüne:
……- hadi,sal kırlangıçlarını masmavi âsumanıma...
…….hadi..!
gök gözlü gülüşlerini gönder bulutlarınla semâma....
ılık yağmurlarını sal iklimime...hadi
ne duruyorsun,zaman kırbacını sallarken yaşımızın üzerinde,
ölüme adım adım koşuyorken,direnelim sevgisizliğe....
hadi koş bana yeniden...
evet..gül baharları zemherinin soğuğu vurdu..
tıpkı mumun alevini suyun sarışı gibi..
olanları unutup,
umarım sevginin güzel yüzü değer gönlüne...
ve çiçekler gibi açar tebessümlerinde
ve hayatımız gelincikler,papatyalar gibi rengârenk olur yeniden…
hadi…dön güzel gözlü âsi serçem …hadi…
…
Derken, adam hıçkırık nöbetleriyle sarsıyordu karanlığı yakasından..
Zamanda yerinde durmuyordu…
odanın hâli perişan,perdenin kenarından karanlığı ite ite,
titreyerek içeri sokulmaya çabalıyordu aydınlık,
tıpkı ağlamayla boşalan, içinde yer etmeye başlayan “mavi” gibi…

Süleyman Altunbaş