…
…
Aşk… farkında…
…
…
… olmaktır… …bazen
…
…hayatın
… …bazense susmaktır..
… susmayı…
…
… …bilene
…
….….. yazmak ne kadar zor aman Allah’ım! Titriyorum soğuktan.
Yazım ne kadar çirkin ilk defa fark ediyorum… Neden dans etmiyor harfler? Neden sevişmiyor kelimeler? Ne oldu size cümlelerim? Neden konuşmuyorsunuz? Kırgın mısınız bana? Kırılmayın lütfen; anlatacaklarım bitmedi daha! Bakın üşüyorum hala! Yalnız bırakmayın beni… Yazdıkça üşümem geçecektir inanın buna… Keza bir yazarın ateşe ihtiyacı yoktur ısınmak için... Terk etmeyin beni; ben, şehri terk etmeden… Yormayın beni, yorgunluğum geçmeden… Tüketmeyin beni, ben üretmeden… Benim kurduğum cümlelerin kahramanı bilmiyorken kahramanlığını, terkedilmiş yazar etmeyin beni… Kaybetmeye tahammülüm yokken, neden…
Yazmak ne kadar zor… Susuyor kelimeler, konuşmuyor cümleler…
Sabaha kadar başucumda uyanmamı bekleyen cümlelerim neden kaldırmıyorsunuz beni yatağımdan? Bana sınır koyan düşüncelerim, neden sınır koymuyorsunuz tüm bu düşündüklerime? En son yazmayı düşündüklerim neden geliyorsunuz şimdiden…
…
…
…
… …yazdıklarım
Sana…
… …ait
… daha… …
öncekiler…
…gibi…
Cümlelerim, size ulaşamıyorum yine… Arıyorum sizi sokaklarda meczuplar gibi… Gibi mi? Gibisi fazla olur aslında… Her taşın altına, bulutların arasına, ağaçların üstüne, karınca yuvalarına bakıyorum… Nafile…
Kelimelerim, yine yalnız bıraktınız beni ‘yazılamamış hikâyem’ ile…
Terk ettiniz beni düşüncelerim ile birlikte…
Savunmasız bıraktınız soğuğa karşı…
Bak, üşütme tuttu yine… Allah’ım yine zorlanıyorum yazmakta… Kısalıyor cümleler, hayatımız gibi…
Tüketmek istiyorum kalemleri, defterleri…
Ricat etmek bana yakışmaz; o yüzden direniyorum yazmaya canhıraş bir şekilde…
Kelimeler sorarım size neden bu kadar müteferrik geliyorsunuz? Neden sıranızı karıştırıyorsunuz kelimelerim? Neden?..
Hercümerç ediyorum tüm yazdıklarımı… Sizi arıyorum kelimelerim… Tahayyül etmeye çalışıyorum… Nafile… Hezeyan etmekten başka bir şey yapmıyorum…
Korkuyorum aslında yarından sonra feveran etmekten… Sizler arasında boğulmaktan… Korkuyorum kelimelerim… Korkuyorum…
Mebzul değil hayatım, birkaç gün işte birlikteliğimiz sizinle… Dünya bir defter, hayat bir cümle ise, memat da noktadır o zaman…
Hiçbir mefhumu bu kadar kolay tanımlamamıştım hayatımda… Sonunda tecessüm etmeye başladı kelimeler… Yaklaşıyorum galiba sona… Sona yaklaştıkça tekemmül ediyor kelimelerim…

Taner YAPKU
19 Kasım 2009 Perşembe