...öylesine sevgili(m) !

• 24 Temmuz 2007 Salı 18:13:48

öylesine...

Karanlık değildi gözlerimiz ; yürek deryasında buluşmuştuk ve seni istemiştim. Olmadı. Bu bize hiç yakışmadı . Oysa güz yağmurundan ilkbahara kadar hep sen vardın içimde . Sanki tüm şarkı sözlerinde yeniden güneş gibi doğuyordun yüreğimde . Sen gözlerini getir bana ; kelimeler anlatamadı bu aşkı !..

Bazen sahilde tek başıma oturur denizin martılarla olan konuşmalarını dinlerdim. Hiç konuşmazdım. Söyleyebilecek sözlerim yoktu . Var olmamıştı bende sessizlik çünkü daha önceleri hiç böyle yalnız kalmamıştım.

Sadece sana şiir yazmıştım bu hayatta; utanmıştım uykumda bile bakamamıştım. Rüyalar olmalıydı güzelliğini görebildiğim tek barınağım. Bir bilsen seni ne kadar çok özlüyorum. Şimdi anladım : Seni çok seviyorum !..

Sevgilim...
Sana sevgilim demek istiyorum artık
Bu bir söz değil ki sadece cennet pınarı
Sen gideli kaç zaman oldu ?
Takvimler neden vefasız doldu yaşama
Mevsimlerin gözyaşları yağmur ıslaklığında
Seni özlüyorum
Geceler boyunca feda ediyorum uykularımı senin uğruna

Sana : " Seni seviyorum... " diyebilmenin ardından yeni bir hayata açılırken ; bir saniyelik mutluluğun ömür boyu unutulmaması gerektiğini anımsıyorum . Yine sabah vakti ile karşılıyorum kaderimin en güzel maskesini . Zamanın her anını kaderimle savaşarak değil de seninle geçirmenin hayali kaplıyor içimi . İnan cenneti yaşıyorum ama anlatamıyorum..

Sonbaharın terk edişliğinde bekledim seni. Yorgun ama mutlu ve hatta çok umutlu bir bedende. Sisli gecelerde mum ışığıyla aradım sokaklarda izini . Hani olurda yüzümden tanıyamazsan sevgimden tanı diye imkansızlıklar içinde bekledim dönme ihtimalini .
Sensizliğe alışmak zor bu hayatta,ölüm gibi yanımda umutlarım kırılmış , savrulmuş sanki cam şişeye konulmuş ve atılmış denizin derinliklerine.

Islanmamış gözlerimle yağmur damlaları biriktirirken
Olur da seversin , belki farkedersin diye beklerken...
Tek başıma kaldığım geceleri şimdi bulamıyorum
Yokluğunun kaçıncı gününde yitirdim sevgimi , bilmiyorum !..

Gittin...ve gece bitti tüm sevimliliğiyle. Aşkın içinde yanan beyaz bir çiçek gibiydin. Avuçlarımdan akan sözcükler tuzak gibi engel oldu sensizliğime.
Söyle, bize ne oldu!...
Bu kent hep kara bulut doldu.
Günler yine sensiz
Aslında kimsesiz her şeyim
Rüzgarlar savurdu unutulmuşluğumuzu
Zaman yine serildi tüm nefretiyle üzerimize... ve sen kokun üzerimdeyken hala haykırışlardasın...

Sen gidince;
Ben hiç kendim ol(a)madım ki...
Şimdi hiçliğinin sonbaharındayım, ne demekse artık yaşamak!...
Yağmur damlalarıyla ıslanan gözlerimden başka anlatacak mecalim (sözüm) yok bu aşkı...

Neden ?.. sadece gözlerimiz konuşmadı bu aşkta . Belki yanıldık ! ama sevdik değil mi ?...sevgilim ömrümün varı !..

cennetime...

emre onbey