Benim özlemlerim vardı parlak yıldızlar misali, ellerinden tutacaktım baharın, yeşerecektim, çiçekler açacaktım..
Şimdi sonbahar yaşıyor gönlüm, durgun suların üzerine düşen sarı hazan yaprakları ruhum… Yaşayan bir ölüyüm sanki bu sonbaharda… Yandım, kavruldum, en tatlı rüyalarımdan uyandım, uyandırıldım… Uyusam, tekrar görür müyüm bilemiyorum… Aşktan soğuyunca tekrar sevmek çok zor… Oysa nasıl aç sevgiye kalbim… Her şey ellerimden kaymış… Var bu işte bir yanlış… Vurgun yedim, yaralandım, sakatlandım, mağlup oldum, yenildim hayata…ya da o beni yendiğini sanıyor…
Bir ara kendime geliyorum, sonra aklımdakilerden kaçıyorum… Aklım başımda değil muhtemelen… İpe sapa gelmez şeyler beynimde dans ediyor… Son zamanlarda sıkça yapar oldum, beynime hatırlamayı yasakladım, beni her ne kadar dinlemeyi reddetse de yasakladım. Şimdi ben ne yapayım? Bu şehri terk mi edeyim? Bir ömrü heba mı edeyim? Kimlere dert yanayım? Göremediler içimdeki güzelliği..Soldurdular umutlarımı, son pişmanlıklar fayda etmiyor, anladılar ama ben “ben” değilim artık… Ben olarak kalmak istiyorum, ben olmalıyım… Ben yoksam hiçbir şey yok çünkü… İyimserliğimi kaybetmemeliyim. Unutmalıyım geçmişi… İyi, kaliteli bir sünger bulup çekmeliyim üzerine…
Acıdan nefes alamadığım, hayatı dörtnala kovaladığım günlerde bile yorulmak nedir bilmedim. Hayata dört elle sarıldım, dimdik ayakta, direndim acılara, en kötüsü sevgisizliğe. Uyuyorum uyanıyorum yorgunum… Uyanıyorum düşünüyorum. Ve biliyorum ki kışlar bahara döner bir gün. Umudumu hiç yitirmedim, yitirmemeliyim…

s_L@vini@