Yaşadığım kasabada, mübarek gecelerde hanımlar bir evde toplanıp ibadet eder. İbadet derken açıklayalım efendim.
Önce Kur’an-ı Kerim okunur, dua edilir, namaz kılınır, ilahiler söylenir ve tesbih çekilir.
Kur’anı bir kişi okur diğerleri dinler, kimisi kendi kur’an ından takip eder. İlahi de öyle, bir kişi söyler, diğerleri dinler. Namaza gelince herkes sessizce kılar namazını. Buraya kadar güzel. Ya tesbih çekmeye gelince...Salavat çekilir buna da tamam diyelim, bildiğimiz bir şey. Hoca hanım ortaya çıkıp ta geçmiş peygamberlerin dualarını çektirmeye kalkarsa ne olur?
Görelim bakalım ne olur?


Gene mübarek gecelerden birisiydi, hangisi olduğunu tam hatırlamıyorum. Ablamın evinde toplandık. Kur’anlar okundu, namazlar kılındı,dualar edildi ve sıra geldi tesbih çekmeye. Hoca hanım(Hayruş) uzunca bir cümle söyledi, her kes başladı içinden mırıldanarak çekmeye. Anlaşıldı dedim kendi kendime, ’tek bilmeyen benim galiba’ O an parlak bir fikir geldi aklıma, ortamı bozmadan başladım bende çekmeye. Her kesten önce ben bitirdim. Bekliyorum komşularda bitirsin diye...Komşularıdan biri dayanamayıp sordu
-Ne çabuk bitirdin öyle, ne çektin
Deyince, yalan söylenmez elbet hem de böyle mübarek gecede
-Hayruşun dediğinden, Hayruşun dediğinden, Hayruşun dediğinden diyerek çektim. Ezberimde yok ki...
Derdemez tüm komşular gülmekten kırıldılar ve o güzelim uhrevi hava sayemde yok oldu tabi.

nilkurt