sen gittin rutubet kokuyor her yer... her şeyim nemli... sen gittin nefes alamaz oldum rutubetli hayatımda... her yer karanlık...cılız bir ışık var hayatımda... rutubetli yaşıyorum her şeyi... ekmeğim küflenmiş...peynirim küflenmiş... yatağım nem kokuyor... yastığım ıslak... üşüyorum bu oda da yokluğunda... sen gittin güneşim gitti... günsüz güneşsiz hayata gebe ömrüm... ve her gün doğuyor güneşsiz günler ömrüme... kurumuyor hiç bir şey... ısınamıyorum yokluğunda...üşüyorum rutubetli gecelerde... gündüz sen yoksun kurumuyor döşeğim... sen yoksun gözlerim hep rutubetli hep ıslak... sen doğmuyorsun ki bana artık... göz yaşlarımı kurutacak güneşim yok artık... toprak kokmuyor artık yağmurlarımdan sonra güneşin sebep olduğu... ruhum bile ten kokuyor... eskidi bir anda yokluğunda...karardı ruhum... çocukluğumun güneşi gitti sen gideli... oysa hep ruhumun...hayatımın ...yaşamımın güneşi olarak kal istedim... ama olmadı sen gittin... ve ben hep sonbaharı yaşıyorum...yaşayacağım... güneşsiz...rutubetli günler merhaba....