Zoraki gülümsemelerin telaşıyla uyanılmış sabahlar...

Bugünkü ruh halimin belkide içinde var olduğum tüm tarifsizliğin tanımı bu.
Öyle boşluklar yaratıyorki zaman, içinde hepimizi kaybediyor.Değersizleşiyor yada eriyip gidiyor değeri olduğunu düşündüğümüz herşey.Donup kalıyorum belki farkındasın, belki herkes olan bitenin farkında ama kimse konuşmak istemiyor.Böylesi daha kolay olduğundan değil böylesi daha oluruna geliyor tüm herşeyin.

Sessiz bir ses var demiştim sadece benim işitebildiğim.her yastığa başımı yaslayışımda o çağrıların hüzün senfonisi büyülüyor kulaklarımı, aldatıyorlar kanıp gidiyorum.Dinliyorum elimde değil...öyle güzel öyle tatlı sesleniyorlarki cevap veresi geliyor içimdeki sessizliğin.gözleri kapadıktan sonra siyah fonda arada sırada belirli belirsiz görebiliyorumda.Düş görebilmek bile meziyet aslında kolay iş değil anlık ne de olsa öyle küçük saniyeler içerisinde ne duygular yaşıyorsun zaman dediğin şeyi geri çevirebilmek olsa o anın tekrarlarınad hayat bulursun belki...

işte öyle bir sessizlik ve karanlık içinde kendi düşünce labirentimde gezintiye çıkmışken sana rastladım...
emre