Yine bir gün.yeni bir gün.yine yeni bir gün yarın olacağı gibi ölene kadar yine yeni günler silsilesi.
Bu sabah bir tuhaf duyguyla kalktım yataktan acaba yokluğun mu acıttı canımı yoksa canım acıyordu da üzerine mi senin acını iliştirmişim.gittin ya bittim sandın değil mi.belki de .kim bilir yarın ne olacağını seni unutmakta acı verebilir belki bana.zaten zor olan acıdır acının çeşidi değil.acının büyüğü küçüğü olur mu?sakın “olmaz mı?” gibi tuhaf ama gerekli olan soruyu sorma bana.çünkü sende biliyorsun ki ikimizde acı çekiyoruz.bende sensizliğin acısı var sendeyse beni mağdur etmenin acısı.şekil itibariyle ortak bir duygu.yoğunluk olarak farklı.ikimizde aynı rüyayı görüyoruz.ikimizde rüyalarda yan yana gelemiyoruz.ben seni hep bir başkasının kolunda görürken sense bensiz dehlizlerin içine sürükleniyorsun.beni terk edip giden senken seni terk eden umutların oluyor.hani yıkmaya korktuğun tabuların vardı ya işte onlar yıkıyor seni bu kez.
Seneler sonra bu sabah beni hasretin değil de gün ışığı uyandırdı.yatağımdan kalkarken ismini söylemedim ve ilk kez besmele çektim.ne kadar uzun zaman olmuş isminle uyanmaya başlayalı.ne tuhaf her sabah besmeleyle kalkan ben ismini o kutsal lafın yerine geçirebilmişim.sen benim için tabularına sarılırken ben senin için yıkmışım tabularımı.kim bilir belki ben bu yüzden yıkılmamış ayaktayken senin yıkılan enkazın altında eziliyorum.
Biliyor musun senden sonra ilk kez bu saatte kalkıp elimi yüzüm yıkayıp şarkı söyleyerek taradım ördüm saçlarımı haftalarca çıkarmadığım pijamamı erken çıkarıp giyindim çay demledim.gözlerim uzaklara dalmadı nedendir bilinmez.ne dersin acaba yaşam sevincimi mi kaybediyorum yoksa seneler sonra onu yeniden mi kazanıyorum.işime de erken gideceğim.erken gidene erken ikram edilir derler.belki de bu yüzden kaybettim seni erken girdim hayatına sende ne varsa ikram ettin.erken tükendin belki de yani bir zamanlama hatası bitirdi bizi aslında.ama neticede bitti.bu gün olmasa yarın belki öbür gün yada günün birinde ne fark eder ki sonuçta bitecekti.sonuçta bitti.