Diyaloglar-7 ( Aranan ilgili)

• 8 Eylül 2007 Cumartesi 00:00:00

…Doktorlar, hastaları için ufacık bir detay ya da güzel, olumlu etki yapabilecek bir ayrıntıyı bazen kısa geçebilir veya atlayabilirlerdi. Bunu Ufuk’ta yapıyor ve çoğu zaman hata ediyordu. Çünkü Yağmur sohbetin bir yerinde bu konuya mutlaka geri dönüyordu.
Bu durum hastada elbette ki olumlu olmuyordu. Ne de olsa onar karşılarında her şeyi düşünebilen birisini istiyorlardı. Bu kişi gerçek bir hasta olmasa dahi.

- Bir ağabeyin olduğundan söz etmemiştin. Bilmiyordum.
- O da var.

Genç kız sık sık yalan söyler ve aldığı drama derslerinin çok faydasını görürdü. Bazen bunun rol olmadığını düşündüğünde ise karşısında yaptığından habersiz oturan bu adamın yüzüne bakarken içten içe bir utanma hissi duyardı. Aynı zamanda hem yazıp hem oynuyordu, bu doğaçlama oynadığı gerçek dekorda.

Ya da bazen tam tersi durumlarla da karşılaşılabilinirdi. Aslında önemli olan bir yerden sonra artık kimse için bir anlam ifade etmeyebilirdi. Felsefe ve hep aynı kuramlara takılıp kalan filozoflar için bile.

Genç kız bu tür detayları asla unutmuyordu. Tezi bittiğinde hocalarına bildik, sıkıcı terapi öyküleri okutmayı da istemiyordu. Ama kendisini de ortaya dökmeden edemiyordu. Bir anlamda kendi içinden kopya çekiyordu sızlanışlarında. Bunu artık neredeyse gerçek bir sağaltım gibi görmeye başlamıştı.
Doktora ilk gittiğinde onun bahsettiği sıradan ben’cilik, hayatın eksileriyle de güzelliği, değeri gibi artık rutinleşmiş mevzulardan, olağan durumlardan çoktan sıkılmıştı. Telefondaki randevu alışı sırasındaki küçük zamanlı yalan denemesinden sonra yalancı olarak başladığı ilk günün heyecanını unutmuş ve bunları hemen reddetmişti zaten. Bu şekilde aynı zamanda kolay bir hasta olmadığını da göstermiş oluyordu.
Bunların yerine yani ‘bak bu dünya, aydınlık günler ve karanlık geceler var. Her biri bir birini sırayla takip eder.’ Gibi mantık formüllerini hemen es geçmiş ona kendi öz içini açmaya karar vermiş ve bunu sanki bir dünya meselesiymiş gibi göstermeye başlamıştı sessizce. Gerçek anlamda tedaviyi istemese de bundan büyük fayda görmüştü.

Her geçen gün onu daha da tanıdığını düşündükçe yaptığının rol değil yalancılık olduğu endişesi içini bir kez daha kemirmeye başlamıştı. Ve bu tezi için başlı başına bir sorun olmuştu. Evet, belki bu şekilde hocalarını da kandıracaktı ancak kendisi bilecekti. Zaten onlardan bir tanesi önlerine böyle bir konuyla geleceğini kendisinden umduğunu söylemişti.

Oysa ilişki açıldıkça yani yolunu buldukça gerçek bir samimiyet, belki yakın arkadaşlık hissetmek istiyor ona karşı ve bu küçücük! yalancılık hatalarını da bir hastanın gözünden çok istediği gibi yorumlayarak, her dostluktaki ‘ufak tefeklikler’ diye geçiştirmek istiyor ve bir anlamda önemlerini önemsizleştiriyordu bir kez daha yaşantısında.
Hayatı tersten yaşamak, alışılmışın dışına çıkıp gidişatında bir farklılık yaratmak istiyordu, belki herkes gibi.
Haklarında bir şeyler bilmeden de insanlar tanıdık olabilirlerdi, belki zamanla belki hemen. Onun neler düşündüğünü bilmeden doktor için hissettiği buydu. Düşündüğü gibi inanmak isteyerek.

Ona oynadığı oyunu çoğu zaman unutuyordu bile. Doktoruna kendisini bir hasta gibi gösteriyordu ancak belki de gerçekten de öyleydi. Ailesi ve çevresindekilerden aşırı ilgi görmesine rağmen daha başkaları tarafından da ilgiye muhtaç bir ‘açtı’ o.
Bazen ise görünmemeyi dileyen bir enteresan.

Kanat, aradığı ilgili olamazdı. Evet en büyük destekçisi idi ama o değildi ‘o’. Bunu artık anlayabiliyordu. Sırf aynı okulda olmak için Muğla’yı terk etmeyi göze almasına karşın belki bu kişi doktor da değildi ama o Kanat’ta hiç değildi.
Ve umut ediyordu, belki pembeydi rengi ama onu; aramdan bulacağını hissediyordu.
Ve umut ediyordu ki; sırf ucuz olduğu için tercih ettiği korkak, pasif görünen ve yine sırf yanlış tercih yaptığını düşündüğü için yıllarca mesleğini yapmayan bu adamdı o aranan ilgili..

- Çabuk uyanmalısın.

Diyen bir ses duydu gerilerden. Ve belliydi ki yanlış bir şeyler vardı bu istekte de, yine.

gülden