Sana bahaneler üreterek geliyorum tanrım.
Ellerim, avuç içlerim göstermelik nasırlarla dolu. Dizlerimi kanattım. Diz çöktüğüm sen değildin aslında.
Ben güce taptım...

Kalbim uzun zamandır riyakar..bu yüzden çok iyi rol yaptım ya huzurunda. Yüzyıllık bir oyunun tek repliği dudaklarımda...

Ben yaptım sen yapma..
Affet..

Geçen gün bir çakıl taşını suda sektirdim hem de yüz kere. Gökyüzüne kıskanç bakışlar fırlattım, neden bu kadar mavi diye. Eve dönerken gördüğüm ölü kuşun kanadından sarkıyordu bakışımın yarısı, umursamadım üzerine basıp kaybettim kanıtları.
Dilimin arka kısmında sakladım yalanlarımı ama asla fark ettirmedim inan ucuna bulaştırdığım günahları...anlayacağın.

Ben yaptım ama sen yapma..
Affet...

Kana can dedim, cana mal yükledim. Pis gülüşlerimle kirlettiğim tenleri hiç düşünmedim. Benimdi hepsi gücüm yetti aldım.
Bu değil miydi özüm, ben özümün tuzağına düştüm. Inkar etmeye bile ihtiyacım yok..ama...

Ben yaptım sen yapma...
Affet...

Kırılgandım ama kırıldığım yerden daha çok kestim. Ne kadar keskinsem o kadar keyfe geldim.
Bildiklerimle bilmeyenleri, gördüklerimle görmeyenleri baştan çıkardım. Yüzyıllardır ezberlediğim yalanlardan da hiç şaşmadım.
Biliyordum Işte içten içe ama hiç akıllanmadım. Kısacası...

Ben yaptım ama sen yapma...
Affet..

Evet..evet...çok pişmanım..
Diz çöktüm karşından bak yine af diliyorum..
Ben yaptım sen yapma tanrım...
Affet...

Affettin mi...