Suda titreyen adını izledim bir süre. Bir imbatla süzüldün sanki içime. Mevsim kış mıydı yaz mıydı hiç bilmedim? Seni görmek için rüyaları kovaladım günlerce. En çok yüzmekten korktum ve sen sevgi denizinde yüzmemi bekledin. İnsan hep mi korktuklarıyla sınanır?

Her gün daha güçlü uyanmayı kimden öğrendin yüreğim? Hayat senden her gün biraz daha çaldığı halde daha çok sevmeyi nasıl öğrendin? İnsan hayat hırsızını sever mi? Severmiş demek ki!

Hayat! Sana mesafe konulmuyor inan. Bir sabah camdaki kaktüsün pespembe çiçeğiyle gülümsüyorsun ve bir akşam eve dönerken sarı bir çiğdemle içimdeki baharı selamlıyorsun. ’Seni sevmeyen ölsün’ sözünü hayat için söylemiş olmalılar eski büyükler.

Rüyamda yalın ayak kaçıyordum. Hala kendi Tuva’ mı arıyorum sanırım. Seninle konuşmayı öyle özlüyorum ki! Geçen gün elime ulaşan Ayet-el Kürsi yazılı kaseyi sevinç içinde aldım. Beni her daim koruduğunu ve koruyacağını biliyor-d-um. Yanında kuru kahve ve çikolata da göndermişsin. Her işi en ince ayrıntısına kadar icra etmek senin şanından. Bekleyip teşekkür etmek ise benim hayat borcum sanırım.

Yüreğimi bir papirüs gibi yeniden yazıyorum her rüyadan sonra. Sevmenin tabire muhtaç bir yanı olmuş mu hiç? Sevgisini pusula yapanlar için buruşturulup atılmak diye bir tabir ise asla olmamış yeryüzünde. Sen ki ’Hiçbir kulumun emeğini zayi etmem, etmeyeceğim’ diye buyurduğunda, emeğin sevgi olduğunu anlamamıştık belki ilkin..."İnsan sevmeden nasıl emek verecekti kendine ve yüreğini çevreleyen her şeye, herkese?"

Bir imbatla geldin bir imbatla gitmek için bekliyorsun hayat! Gelene hoş geldin gidene de yine gel demek düşer sevdanın ülkesinde. Benim sevdam baharda topraktan fışkıran sarı çiğdemin sevdasına denk. Öyle çok seviyorum seni bu yüzden. Çabamı sevdirensin sen. İnsana çabasından gayrısı yok derken.

"Kışın sıkıca örtünmeyi, baharda açmayı bilmezse yürekler, üşür! Güneşin en tepede içimizi yaktığı bir anda esen o serin rüzgarsın sen. Ve ben serinliğini özledim hayat! Serin ve selamette esişini..."