Hayat, bazen tuhaf bir adaletsizlikle işler. İlk bakışta küçük, önemsiz gibi görünen, ama zamanla ruhun derinliklerinde izler bırakan bir yükle, yetersiz erkeklerin, bilinçsizce ya da korkularıyla kadınlara ödettiği bedeller...

Bu fatura, öyle ağırdır ki; hayallerin yıkılışı, özsaygının eriyişi, sınırların ihlali, yılların sesiz bir çığlıkla geçip gidişiyle ödenir.

Bu yetersizlik, yalnızca bir eksiklik değil, bir zincirdir de. Eğitim eksikliği, ekonomik yetersizlik, dar bir dünya görüşü ya da duygusal zekânın yokluğu…

Her biri, bir ilişkinin, bir evliliğin, bir ortaklığın üzerine ağır bir gölge düşer.
Ve bu gölgenin altında, çoğu zaman kadınlar kalır; hayalleriyle, umutlarıyla, kendi ışıklarıyla mücadele ederek, gerekirse döndürerek öder.

Eğitim eksikliği, sadece bir diploma meselesi de değildir.
Bu bir merakın, bobinin, öğrenme aşkının, dünyaya açık bir zihnin de yokluğudur.
Bir kadın, ruhunu besleyecek, hayallerini paylaşacak, onu entelektüel olarak zenginleştirecek bir eş ararken, karşısına dar bir bakış açısı, önyargılarla dolu bir zihin, kadını küçümseyen/hor gören bir zihniyet çıktığında zaman içinde yorulur.
Her konuşma, her fikir paylaşımı bir duvara çarpar sanki. Kadın, bir süre sonra kendi sesini kısmak, ışığını kısmak zorunda kalır.

Kendi neşesini, coşkusunu, hayal kurma cesaretini bir kenara bırakır çünkü karşısındaki, onun ufkuna yetişemez. Bu, sadece bir tartışmanın sonu değildir; bir ruhun yavaş yavaş kendi içine gömülüşüdür...

Ekonomik yetersizlik, yüklerin eşitsizliği de başka bir yara açar.
Yarım kalan planlar...
Gelecek hayalleri belirsizliklerin ortasında soluklaşır. Kadın, sadece maddi yükü değil, bu eksikliğin getirdiği eksiklikleri de sırtlanır.

Kendi yetenekleri, enerjisi, bir evi ayakta tutmak için harcanırken, hayalleri erir.

O kadın, kendi gücünü bir başkasının boşluklarını doldurmak için kullanırken, kendi potansiyelini unutur.
Güvenlik hissi kaybolur; yerine, bitmeyen bir mücadele başlar.
Dar bir dünya algısı, kadının ufkunu küçümseyen, yeni deneyimlere, değişime, farklı fikirlere kapalı bir zihin, kadını bir kafese hapseder.

Ortak hayaller kurmak yerine, kadın kendini bir başkasının korkularıyla çevrili bir dünyada bulur sank.
Her yeni fikir, her bir yenilik, ters bir iradeyle karşılaşır.

Kadın, kendi vizyonunu, kendi renklerini terk etmek zorunda kalır çünkü karşısındaki kendi dar dünyası ile onun üzerine gri bir sis gibi serilir.

Ama belki de en ağır fatura, duygusal zekâ eksikliği ile ödenir. Empati, anlayış, sabır… öyle ki bunlar bir ilişkinin can damarlarıdır. Eksik olduklarında, kadın o eski yalnızlığına geri döner. Bir süre sonra sorunlar konuşulmaz, duygular paylaşılmaz, kırgınlıklar birikmiş.olur.

Ve sonunda bum!
O büyük patlama gerçeklesir.

Kadın, sevgiye aç bir kalple, karşısındaki yetersizliği doldurmaya çalışırken, kendi özünü yitirir. Bu, sadece bir yalnızlık meselesi de değildir; bir boşluğa dönüşen, doldurulamaz bir yitip gitmedir.

Bu fatura, sadece günlük hayatın küçük sürtüşmeleriyle sınırlı kalmaz. Kadının ruhuna, özgürlüğüne, hayallerine, kendi özsaygısına da dokunur.
Kadın, kendini öyle bir küçültür ki, bazen kendi değerini unutur. Hayallerini öyle bir törpüler, kendi ışığını öyle bir saklar ki, yıllar sonra şunu fark eder; ödediği bedeller sadece zaman değil; kendi özüymüş meger.

Bu yetersizlik, sadece bir salt bireyin meselesi değildir. Toplumun, kültürün, yetiştirilme biçimlerinin bir yansıyışıdır.
Ve o kadınlar, bu faturayı sessizce bir tek kendileri öderken, diğer yandan güçlerini asla kaybetmezler.

Ama o izler, ruhlarında öyle derin birer çizik olarak kalır ki, bazen bir mecburiyetin attığı imza gibi, o eksikliği hep boyunlarında taşırlar.

Peki, bu faturayı ödemek zorunda mıdır kadınlar? Hayır. Her kadın, kendi ışığını yeniden bulabilir. Kendi hayallerini, kendi değerini yeniden hatırlayabilir. Ama bu, bir toplumu, bir erkeği, bir sistemi toptan dönüştürmekten geçer. Çünkü yetersizlik, sadece bir kişinin değil, onu taşıyan, paylaşan ve bedelini ödeyen herkesin meselesidir lakin, kimse bunun üzerlerine eğilmez,
Kendi konforu kadının varlığının önüne koyan çakma beyler buna asla izin vermezler...