Anadolu’nun göğsünde bir yer vardır ki, her taşının altında bir dua, her tepesinde bir şehidin nefesi gizlidir. Burası benim de memleketim olan Haymana’dır. Türk’ün son kalesi, bağımsızlığın son siperidir. 1921’in kavurucu yaz günlerinde, Sakarya’nın suları kanla karışırken, Haymana topraklarında bir binbaşı dimdik duruyordu, Hüseyin Avni Alparslan.
1876 yılında Giresun’un Tirebolu ilçesinde dünyaya gelen Hüseyin Avni, çocuk yaşta eline silah değil, kitap almıştı. Babası Hoca Emin Efendi’den hem ilim hem iman öğrenmişti. Rüştiye, idadi derken yolu Harp Okulu’na uzandı. 1901’de mezun olduğunda Osmanlı’nın dört bir yanı yangın yeriydi. Ama o, hiç tereddüt etmeden ateşin içine yürüdü.
Selanik’te, Manastır’da, Grebene’de… İlinden isyanında Bulgar çetelerine karşı savaştı, yaralandı, ama yılmadı. O daha yirmili yaşlarında iken “vatan” kelimesinin ağırlığını omuzlarında hissetmişti. Mecidiye nişanı göğsüne takıldığında, o ödülü bir madalya olarak değil, bir borç olarak taşıdı. Çünkü bilirdi, bu topraklar madalya değil, fedakârlık ister.
Yıllar geçti… Balkanlar karıştı, ordular yenildi, imparatorluk çöktü. Ama Hüseyin Avni’nin yüreğinde bir tek şey dimdik ayaktaydı, Türk’ün hür yaşama iradesi.
Kop Dağları’nda dondu, Kafkas Cephesi’nde aç kaldı, Erzurum’un soğuğunda ayaklarını kaybetme pahasına savaşmaya devam etti. Çünkü o, sadece bir asker değil, bir ideali taşıyan adamdı ve sonra 1921… Yunan ordusu Polatlı önlerine dayandığında Ankara korkuyla değil, inatla ayakta kalmıştı. İşte o gün, Haymana toprağına bir kez daha bastı Hüseyin Avni Binbaşı.
“Burası son kale çocuklar,” dedi askerlerine, “Buradan bir adım geriye yok!”
Geceleri köylülerle birlikte siper kazdı, gündüzleri cephe hattında askerleriyle omuz omuza savaştı. Kadınlar mermi taşıdı, çocuklar su getirdi, yaşlılar dua etti. Haymana artık sadece bir ilçe değil, bir milletin kalbiydi ve o kalp, 27 Ağustos 1921 günü Hüseyin Avni Binbaşı’nın yüreğinde son kez çarptı. Bir mermiyle değil, bir dua ile düştü yere… Gözlerini kaparken “Ankara düşmeyecek” dedi.
Düşmedi de. O ve onun gibiler sayesinde bu topraklar yeniden dirildi.
Bugün Haymana’ya giderseniz, sessizce durur Hüseyin Avni’nin mezarı. Üzerinde rütbesi yoktur, ama o mezar taşı Türk milletinin onurudur. Rüzgâr hafifçe estiğinde, sanki hâlâ o ses duyulur:
“Buradan bir adım geriye yok!”
Bazı insanlar yaşarken unutulur, bazıları ölür ama hiç unutulmaz. Hüseyin Avni Alparslan, işte o unutulmayanlardan biridir.
Bir binbaşıdan çok daha fazlasıdır o; bir milletin direnişinin, bağımsızlığının, karakterinin simgesidir.

Bugün Ankara’da ve Türkiye’de özgürce yürüyorsak, Haymana’da dalgalanan Ay yıldızlı bayrakla beraber, her rüzgârda onun nefesi vardır, onun ve askerinin ayak izleri vardır ve biz, o nefesi duymaya devam ettiğimiz sürece, “Son Kale Türkiye” asla düşmeyecektir. Şifalı Kaplıcaları ve şifalı suyuyla ün salan Haymana aslında Millî Mücadele kahramanıdır, Kahraman unvanı verilmelidir. Geçte olsa iadeyi itibarı için T.B.M.M Haymana’nın ismini Kahraman Son Kale Haymana olarak değiştirmelidir. Sayın Siyasetçilerimizden ve sayın Bürokratlarımızdan bu geç kalınmış hakkı vermeleri konusunda girişimler yapılmasını Haymanalı bir yazar olarak rica ediyorum. Şehitlikteki kabir-i şeriflerin şehitlerimizin şanına yakışır bir şekilde elden geçmesi lazım. Yazımı okuyan sayın yetkililer şehitlerimize minnetimizi onların hatırasına verdiğimiz değerle göstermeliyiz diye düşünüyorum. Eğer Haymanalı canıyla, malıyla direnmeseydi düşman Ankara’yı işgal edecekti! Allah’a ısmarladık Hoşça kalın.

Aydın Benli
Siyaset Bilimci Yazar