Amel Defteri’nden

Bölüm 12

Bir keresinde hatırlıyorum lise dönemlerimde İstanbul’daki bibimlerde de kalıyordum .Bir akşam televizyonda o dönemlerde Etiyopya’da açlıktan karınları şişmiş,kafasını tutamayan çocukların görüntüleri sık sık ekrana geliyordu.

(Hatta o dönemde oradaki açlık ve kıtlığa destek için dünyanın her yerinden gelen çok yüksek katılımlı “Live Aid” etkinlikleri düzenlenmişti.Muhteşem ve unutulmaz yüksek katılımlı konserler verilmişti.Bu bana göre gelmiş geçmiş en muhteşem ve yıllarca unutulmayacak sosyal yardım projesidir. O konserlerdeki müzikler ve katılanların performansları yıllarca akıllarda kalıp,anımsanacaktır..Final ise katılanların büyük bir çoğunluğunun da seslendirdiği o etkinlinlik anısına Lionel Richie ve Michael Jackson ortak bestesi unutulmaz “ We are the World,We are the Children” ile bitmişti. Gerçekten olağan üstü bir organizasyon ve muhteşem bir etkinlikti.)

Birden bibimin ağzından gayri ihtiyari bir şekide “Bak seni annenden aldığımızda aha böyleydin..Kafanı bile tutamıyordun..Bir mavi gözlerin ışılıyordu..Valla hiç kimse yaşayacağına ihtimal bile vermiyordu.Önce Allah sonra da o kasabadaki genç bir doktorun verdiği toz ve altı ay boyunca hafta bir defa seni götürüp yaptırdığımız o iğne, bir de ananın sana tarlalardan,tepelerden topladığı o otlardan yaptığı lapalar iyi gelmiş olacak ki geldikten beş altı ay sonra artık kendi başına haraket eder hale gelmiştin” demişti.

(Bu dönemler de yine başka bir yazının konusu olsun)

Doğduğum köy ile beni oradan alıp getirdikleri köyün arası seksen km filan vardır.Şimdiki yerim yani köyümüz şehir merkezine uzak bir yer değildi.Yaklaşık on km kadardı

.(Annem beni bibime teslim ettikten çok uzun bir zaman geçmeden bizim köyden evlendiği o adamla şehir merkezine yakın bir yere taşınmışlar.Sonraları öğrendiğim kadar ile aramızda çok uzun bir mesafe olmadan ondan habersiz yıllarca aynı mahallenin havasını da solumuşum..Bu döneme ilişkin de anlatılacak film gibi şeyler var ama bu da başka bir yazının yine konusu olsun)

Devam edecek..