Gece şehrin üstüne ağır bir örtü gibi inmişti. Sokaklar sessiz, rüzgâr serin, ay ışığı mezarlığın taşlarını solgun bir kefen gibi parlatıyordu. Her şey olağan görünüyordu ama o gece sessizlik farklıydı

Toprağın altından boğuk bir ses yükseldi. Önce zayıf sonra daha net
Beni duyuyor musunuz
Rüzgâr sandılar ama kalpler hızlandı. Ses yeniden geldi, daha yakıcı, daha çaresiz.
Buradayım, kurtarın beni

Mezarlık bekçisi Hüseyin kulübesinden fırladı. Elinde fenerle titreyerek sesin geldiği yöne yürüdü. Adımları taşların arasında yankılanıyordu, yüreği kaburgalarını parçalayacak gibiydi


Sesin kaynağı belliydi. Birkaç gün önce defnedilen genç bir öğrencinin mezarı. Yirmili yaşlarında siyah saçlı bir delikanlı. Ani kalp krizi dediler, hayatı yarım kaldı dediler. Arkadaşlarının gözyaşları hâlâ taşların arasında kurumamıştı

Ama şimdi, o gencin sesi tabutun içinden yükseliyordu.
Hüseyin’in dizlerinin bağı çözüldü. Kaçmak istedi ama yapamadı. Toprak sanki nefes alıyordu

Yaşıyorum, ne olur bırakmayın beni.

Gökyüzünü bir şimşek yardı. Mezarlık bir anlığına gündüze döndü taşların gölgeleri devleşti, ağaçlar Hüseyin’in üzerine eğildi. Sonra karanlık geri geldi fener elinden düşüp titreyerek mezarı aydınlattı

Artık sadece Hüseyin değil, mezarlıktan geçen herkes o sesi duyuyordu. Bir kadın korkuyla dua mırıldandı bir kedi sıçrayıp kaçtı ama ses susmadı

Ve o gece insanların zihninde tek bir soru yankılandı
Toprak gerçekten ölülere mi aitti, yoksa hâlâ nefes alanlara mı

İsmail Gökkuş
Devam Edecek