Gece sessizdi. Şehrin ışıkları uzaktan titreşirken o, boş bir mezarın başında duruyordu. Elinde bir fotoğraf, üzerinde hayatının en güzel anları, gülümsemeler ve suskun bakışlar.
Rüzgâr hafifçe esti, mezarın üstündeki kuru yaprakları savurdu. Her adımı, geçmişin hatıralarını yeniden canlandırıyordu.
Kalbi acı dolu ama gururluydu; çünkü her ne olursa olsun, sevdiği kişi, zihninde ve ruhunda yaşıyordu.
“Son nefesimde bile aklımda kalacaksın…” dedi kendi kendine, sessizliğe karışan bir fısıltıyla. “Boş mezarda senin hayallerinle yaşıyor olacağım.”
Gözlerinden bir damla yaş süzüldü, ama dudaklarında bir gülümseme belirdi.
Çünkü aşk, ne zaman ölse de, her zaman hatırlanacak kadar güçlüydü.
Boş mezara ayriliklari gömmüş ve hatıraları tozlu raflara kaldirmisti.
Bir daha adını anmamaya yemin etmişti ama yapamadı. Hiç aklından çıkmıyordu.
Geçmişteki güzel hatıralara gülümsemeler bıraktı.
Mezaerda kendi yapıyormuş gibi hissetti. Ve bu sözü defalarca tekrar etti.
“Son nefesimde bile aklımda kalacaksın.
Boş mezarda bile senin hayallerinle yatıyor olacağım.”
Meltem Mesture Güven