Sonra insan, kendinden kaçmaya başladı.
İçindeki kederden, güçsüzlüğünden, iyilikten ve kötülükten.
Kırılmış kalbinin parçalarını toplamak yerine, başkalarının dertlerini bir araya getirmeye çalıştı.
Kendi yıkıntısını unutup, başka kalpleri onarmaya başladı.
Düşüncelerini zihninde toparlamak yerine, yabancı adreslerde dağıttı.
Sadece kendini unutabilmek için, kendisinden uzaklaştı.
Kendi kendisini yapayalnız bıraktı.

Ve ben o zaman anladım ki:
ihanet bazen insanın içinde başlar.
Çünkü kendinden kaçan, kendini kabullenmeyen, kalbinin en karanlık gününde bile ona sahip çıkmayan,
kendini sevmeden yaralarını sarmaya çalışmayan ve kendine dürüst olmayan bir insan —
başkalarına da kolayca ihanet edebilir.
Onları da terk edebilir, yarı yolda bırakabilir…

Ama düşünüyorum ki:
yalnızca kendini tüm çıplaklığıyla seven, yaralarına dokunmaktan korkmayan ve kalbini terk etmeyen insan — başkasına da sadık kalabilir.
Çünkü kim ki kendine sahip çıkmayı ve kendini tamamlamayı başarır, o kimseyi yarım bırakmaz.

Moon Kerimova.