Sessizliğin Bedeli

Sessizliğin de bir ağırlığı vardır
omzuna çökmez belki
ama yüreğine batırır paslı bir çiviyi
her sustuğunda
bir parça daha eksilirsin kendinden

sana “güçlü ol” dediler
ama ne demekti güçlü olmak?
boğazına düğümlenen her kelimeyi yutmak mı?
kimsenin anlamadığı o bakışı
gülümsemeyle süsleyip
içinde patlayan yangını gizlemek mi?

herkes bağıranı duydu
sustukların sustukça silindi belleğinden
kimse,
“neden sustun?” diye sormadı
çünkü sessizlik
kimin umurunda?

oysa her suskunluk
bir ömür kadar uzun sürebilir
ve bazı acılar
ancak içine gömüldüğünde büyür
kör bir sancı gibi içinden geçer
senden sana

yok sayılmak,
yok olmaktan daha soğuktur bazen
çünkü varsın ama yoksun,
bakıyorlar ama görmüyorlar
duyuyorlar ama dinlemiyorlar
seviyorlar ama anlamıyorlar

ve sen hep sustun…
çünkü anlatınca inanmıyorlardı
çünkü gülümsersen geçeceğini sandılar
çünkü kimse gerçekten kalmak istemedi
içinin karanlığında bir mum yakmaya

oysa şimdi bilinsin istiyorum:
sadece çığlıkların değil,
sessizliklerin de bir bedeli vardır
ve o bedel,
her gece uyuyamayan gözlerde ödenir
her sabah eksik uyanan ruhlarda
her “iyiyim” yalanında…

sessizliğin bedeli yok sayılmamalı
çünkü bazıları susarak ölür
ve kimse
ölüsünü bile fark etmez...

S.K...