Zaman…
Herkes onu övüyor. Sabret diyorlar, zamanla geçer. Diyorlar ki , zaman her şeyin ilacıdır.
Ama ben zamanı bir yara bandına benzetiyorum.
Evet, üstünü kapatıyor, belki ilk bakışta yokmuş gibi oluyor…
Ama o yara hâlâ orada. Hâlâ sızlıyor. Hâlâ ufacık bir dokunuşta kanayacak kadar taze.
Ve kimse bunu görmüyor.

Herkes bana güçlü olduğumu söylüyor. Nasıl dayanıyorsun diyorlar.
Bilseler ki içimde neler çürüyor sessizce…
Gülümsemelerimin ardında sessiz bir çığlık var.
Gözlerim bazen öyle uzun susuyor ki, kelimelere ihtiyaç bile kalmıyor.

O yara bandı gün geçtikçe eskiyor. Kenarlarından soyuluyor. Zaman dedikleri şey, sadece unutturuyor bir süreliğine. Hatırladığımda daha çok canım yanıyor sanki.
Unutmuş gibi yaparken, içimde bin parçaya bölünüyorum.

Ben iyileşmek istemiyorum bazen. Çünkü iyileşmek demek, o acıyı kabullenmek demek. Oysa ben sadece içimdekilerin fark edilmesini istiyorum.
Birinin gelip o yara bandını usulca kaldırmasını…
Altındaki kabuğu, kanı, izi görmesini…
Ve, acımış olmalı demesini.
Yokmuş gibi davranmasın kimse.

Zamanla geçmeyecek şeyler var.
Bazı yaralar iyileşmez, sadece sessizleşir.

Bugün de içimden geçenleri kağıda döktüm. Belki bu da bir yara bandıdır, bilmiyorum.
Ama yazarken biraz olsun nefes aldım.
Ve belki, bu da yeter…

Vesselâm...

Esma Canyurt