Öze Dönüş

Eskiden bir ekmeğe şükrederdik,
Bir selamla içimiz ısınırdı.
Mutluluk, sade bir tebessümde gizliydi,
Bir çocuğun gülüşünde umut saklıydı.

Şimdi ise her şey daha fazlasını istiyor bizden.
Daha çok…
Daha hızlı…
Daha gösterişli…

Gözler doymaz oldu,
Kalpler yorgun, suskun.
Akrabalık çıkarla ölçülüyor,
Dostluk menfaatle sınanıyor.

Bir zamanlar bir söz yeterdi,
Bir bakış, bin duyguyu anlatırdı.
Şimdi kalpler diken üstünde;
Dürüstlük bir erdem değil,
Saflık sanılıyor artık.

Yalanlar süslenmiş,
Gerçekler sessizliğe gömülmüş.
Teknoloji gelişti ama duygular geriledi,
Sosyal medya, samimiyetin yerini aldı.
Paylaşımlar çoğaldı,

Ama gerçek paylaşımlar azaldı.
Artık herkes birbirine uzaktan bakıyor,
Ama kimse kimseyi gerçekten görmüyor.
Göz göze gelmek zor,
Kalpten kalbe köprü kurmak daha da zor.
empati yitirildi,
Dinlemek unutuldu.

Herkes sadece kendi sesini duymak istiyor,
Ve insan kendi haklılığında boğuluyor.

Güven…
Bir zamanlar en kıymetli hazinemizdi.
Şimdi kırık aynalar gibi paramparça.

Kime inanacağımızı,
Kime güveneceğimizi bilmiyoruz artık.
İlişkiler yüzeysel,
Sözler geçici,
Duygular yapay oldu.

Toprağımız gibi biz de kuruduk.
Köklerimizden koptukça,
Özümüzden uzaklaştık.

Eskiden toprağa basar,
Yağmurla sevinirdik.
Şimdi doğa susuyor,
Biz unuttuk dilini.

Köklerinden kopan şehirde kayboldu,
Aramıza duvarlar örüldü,
Komşuluk unutuldu.

Kutuplaşma sardı dört bir yanımızı.
Farklı olan düşman sayılıyor artık.
Oysa bir zamanlar farklılık bir zenginlikti,
Şimdi tehdit gibi görülüyor.

İnsanlar susuyor,
Ama sessizlik huzur değil,
Korku dolu.
Anlayış bir kenara çekildi,
Hoşgörü terk etti sofralarımızı.
Ve biz sormayı unuttuk:
Bugün kimi kırdık?

Kime iyi geldik?
Kimi dinledik?
Kimin yükünü hafiflettik?
Şükretmeyi unuttuk…
Ve belki de en çok bu yordu bizi.
Varlığın değerini,
Birlikte olmanın kıymetini…
Ama unutma:

Her şeyin kaybolduğunu sandığın anda bile
Bir kıvılcım yeter karanlığı delmeye.
Özümüze dönersek…

Kalpten konuşursak yeniden…
Samimiyetle uzanırsa eller birbirine;
Sevgi büyür,
Saygı yeşerir,
Barış kök salar gönüllerde.

Çünkü biz,
Adem ile Havva’dan gelen insanlarız.
Ruhumuzda iyilik tohumu var,
Kalbimizde umut çiçekleri…
Köklerimiz bu toprakta,
Ve bu toprak sabrı bilir,
Sevgiyi bilir,
Sadakati bilir.

Unutma:
Toprak ne kadar kurursa kurusun,
Eğer kök derinse,
Mutlaka bir gün filiz verir.
Sevgi yeniden yeşerir,
Barış yeniden doğar.

Ve unutma:
Bu dünya fanidir.
Gerçek olan sadece ölümdür.
Ama ölüm bir son değil
Yeniden doğuşun,
Ruhun arınmasının
Ve sonsuzluğun kapısıdır.

İnsan hata yapar…
Ama insanlık,
Hatalarından öğrenebilenlerin inşa ettiği değerdir.
Yıkılsa da ayağa kalkar insan,
Karanlıkta yolunu arar
Ve bulur.

Çünkü içindeki ışığı hiç kaybetmez.
Her düşüş bir ders,
Her yara bir uyanıştır.
Yeter ki vazgeçmeyelim.
İnsan, insan oldukça
Umudun ışığı sönmez.
Sevgiyle, saygıyla, inançla
Yeni bir dünya kurulabilir.

Ve unutma:
En karanlık gecenin sabahı,
En parlak güneşi getirir yanında.
Yeter ki biz,
Doğru yerde duralım,
Doğru elleri tutalım.
Allah’ın izniyle
Her zorluk aşılır,
Her karanlık aydınlanır.
Ve biz yeniden doğarız—
İnancımızla, sevgimizle, insanlığımızla…

Çünkü insanlık,
Sevginin, saygının, güzel ahlakın,
Dürüstlüğün, adaletin ve merhametin
Birleştiği yerde yeniden doğar.

Bir zamanlar azık idi bir selam
Tek omuzda taşınırdı her meram
Şimdi kalpte ne vefa var ne kelam
İnsanlık değişti dostluk değişti

Saygılarımla

Zaralı Turan