BOŞA GEÇEN GÜNLER.
Küçükken bir, iki, üç diye sayarken geçen günlerimi, şimdi boşa geçirmiş olduğum yıllarımı sayıyorum. Bir, iki, üç diye. Ve işte bir yıl daha gelip geçti ömrümden. Hiç anlamadan, geçen zamanın bir saniye bile farkına varamadan bir yaprak daha düştü işte hayat ağacımdan.

Zaman ilerledikçe geçmişimi daha çok düşünür oldum. Ve zamanımı ne kadar çok boş şeylerle geçirmişim, onun idrakine vardım. Bu dünyadan ne zaman göç edeceğini bilmeyen ben, Cenab-ı Hakk’ın bana bahşetmiş olduğu zamanı o kadar değersiz uğraşlarla, öylesine hovardaca bozuk para gibi harcamışım ki...

Oysa şimdi, geçmişte olsa vaz geçemeyeceğimi sandığım onca şey sadece "Bir aralar alışkanlıklarımdı," diye kalmış hafızamda. Tüm bu alışkanlıklarımı, olmazsa olmaz olarak gördüğüm değerlerimi öyle bir bırakıp terk etmişim ki ben bile kendime şaşıyorum.

Terk etmişim ve bir daha dönüp bakmamışım bile hiç ardıma. Hayatımda her zaman var olacağını sandığım o kadar çok şey o kadar çabuk kaybolmuş ki etrafımdan ne desem bilemiyorum.

Şimdi daha iyi anlıyorum hiç güvenmemem gerekenlere ne kadar çok güvenmişim. Sevgimi boş yere o kadar çok saçmışım ki çevreme, ihitiyacım olduğunda verecek biraz da olsa kalmamış elimde. Tek bir damlasını bile hak etmemiş olanlar için kan çanağına dönmüş gözbebeklerime inat ağlamaya devam etmişim. Kendime ağlamayı öylesine ezberletmişim ki, gülmeyi unutmuşum adeta. En önemlisi de tek bir saniye bile feda etmemem gerekirken, tüm zamanımı vermişim değmez uğraşlara, insanlara, çevremdeki pek çok şeye…..

Düşünüyorum da peki ya bunları hiç yapmamış, yaşamamış olsaydım ne olurdu? Şimdi görece olarak daha bilinçli ve yaşanmışlıklardan ders çıkartmış birisi olabilir miydim acaba? Sevgisini, zamanını ve en önemlisi de hayatını nasıl değerlendireceğini bilemeyen biri mi olurdum acaba?

Geçmişime bakıp boşa geçirilmiş günlerime üzülmek yerine, şimdi bunlardan ders çıkartmış biri olarak ve daha güzel günler yaşamayı umarak bakıyorum geleceğime. Bir saniyemi bile feda etmemeye çalışarak...