Bazı gidişler vardır, ardında ne bir kapı sesi bırakır ne de ayak izlerini. Ama bir eksiklik çöker üzerine, tarifsiz bir boşluk gibi. Elin eksik hisseder kalemi, gözün eksik bakar manzaraya, dilin eksik döner duaya. Giden, yalnızca bir insan değildir bazen, bir nefes, bir gülüş, bir bakış, bir varlık eksilir senden. Ve geriye kalan, sadece hayatın kendisi değil, aynı zamanda hayata eksik bakan bir yanın dır.
Zamanla öğrenirsin, bir insanın yokluğu, yalnızca fiziksel bir kayıp değil, bir anlam kaybıdır. Senin için anlam ifade eden ne varsa, onunla beraber gitmiştir.
Özlemek...
Ne kolay bir kelime, oysa içi ne kadar dolu,ne kadar ağır.
Her sabah onunla uyanırsın, her gece onunla uyursun.
Gülmekten utanırsın bazen, çünkü artık o yoktur seninle gülen.
Ağladığını gizlemek istersin, çünkü o, seni hep güçlü bilirdi.
Zamanın bir yanı susar, diğeri çığlık çığlığa.
İnsanlar konuşur, yaşar, geçer gider.
Ama sen, hep aynı noktada kalırsın.
Gidenin ardından hareket eden bir dünyada donmuş bir an gibi.
Kimi zaman kıyaslama yaparsın senden sonra gelenleri.
Neslinden olanları.
Ve anlarsın, gidenin yeri dolmaz.
Çünkü o, yerle değil, yürekle doluydu.
Yüreğine bir kez kazınan ne silinir, ne de bir başkasıyla değişir.
Vefasızlık da acının tuzu biberi gibidir.
O gittikten sonra kalanların bazıları, öyle hoyrat davranır ki, bir kez daha kaybedersin onu.
Bu kez hatıralarından.
Bu kez saygından.
Ama içinde bir köşe hep tertemiz kalır, yalnızca ona ait.
Ve en çok da bir tebessümde, bir kokuya sinen anıda, bir şarkının ortasında yokluğunu hatırlarsın.
Yokluk, en çok da birden gelen varlıkla çarpar seni.
Ama yaşam, acımasız bir öğretmendir.
Hiçbir dersi atlamana izin vermez.
Sensiz geçen her gün yeniden sınavdır.
Ve sen, her seferinde aynı cevaba varırsın,
“Bir yanım hep eksik…”
Belki de en zor olanı, bu eksiklikle var gibi davranmaktır.
Gülenle ağlayanı ayıramadığın şu zamanda, sen hep yarım bir kahkaha, hep tamamlanmamış bir susuşsun.
Fakat şunu unutma:
Bazı eksiklikler, bir yokluğun değil, bir varlığın ne kadar derin iz bıraktığının kanıtıdır.
Ve bu yüzden ne kadar acı verse de, ne kadar sustursa da, o izleri taşımak onurdur.
Çünkü bazı insanlar sadece yaşarken değil, gittikten sonra da
yaşamaya devam eder.
Senin eksikliğinde…

Mehmet Demir
17624