Jale bir anlık cesaretle örümceğe uzandı. Tüylü yaratığın elinden kurtulup koluna doğru yürümesiyle birden huylandığından onu sol eliyle tuttuğu gibi denize fırlattı. Örümceğin tüylerinin cildine temasına dayanamamıştı. İçini bir ürperti sarmış karşı koyamadığı korkusu onu tekrardan esir almıştı. Bu örümcek kesinlikle o gün cebelleştiği tiksinç hayvanın ta kendisiydi.
Mete’nin örümceğin suya atılmasıyla arkasından denize atlaması bir oldu. Jale arkasından hayretle dolu bir ifadeyle, “Mete! Ne yapıyorsun?” dedi. Mete bir süre denize dalıp yüzdükten sonra uzakta bir yerlerde belirip tekneye doğru yavaşça kurbağalama yüzmeye başladı, elinde bir şey tuttuğu sadece bacaklarını kullanarak yüzmesinden belli oluyordu. Mete sinirlenmişti, “Jale ben sana örümceği bana ver demedim mi? Neden onu denize attın söyler misin?” dedi. Jale “Onu elimde tutmak bile benim için bu kadar zorken, bana onu denize attığım için kızıyorsun! Öyle mi?” dedi. Mete elini denizden çıkarıp, avucunun içi kadar örümceği göstererek onaylamayan bir ses tonuyla “Onu öldürecektin. Gökçeada’da bu cins tarantulaları arasan da bulamazsın.” derken teknenin merdiveninden çıkıyordu. Teknenin merdiveninden çıkarak örümceği yere bıraktı. “Nadide bir parça.” Teknenin kıç kısmındaki yüzme platformunun kenarında oturup örümceği eline aldı. Arkasında durmuş şaşkınlıkla ona bakan Jale’ye döndü. Jale “Örümcekleri bu kadar çok sevdiğini bilmiyordum.” dedi. Mete “Örümcekleri, Yaradan’dan ötürü severim. Ayrıca onlar ekosistemin bir parçası. Adamızda ne kadar çok sinek var, tahmin bile edemezsin. Örümcekleri öldürmeyelim ki sinekler bu kadar çoğalmasın öyle değil mi?” Jale onun yanına oturup ayaklarını denize soktu. Başını çevirdiğinde ikisinin arasında duran kahverengi tiksinç yaratıkla göz göze geldi. Onu günlerdir uyutmayan, kâbuslarını süsleyen, takıntı haline getirdiği o örümceği sonunda bulmuştu… Aynı örümcek olduğundan emindi, zira ikisi de aynı çirkinlikteydi. Şimdi ondan kurtulmanın tam sırasıydı. Mete’nin fark etmediği bir anda davranıp o tüylü yaratığı denize attığı anda huzuru tadacaktı. Artık yazlığın üst katında rahatça gezinebilecek, gönül rahatlığıyla uyuyabilecekti. Denizin üzerinde çıkardığı küçük köpükleri izlerken anın verdiği huzurla derin bir iç çekti. Bir sesle hayallerinden uyandı. Mete “Jale geçen gün bize gelip limon istemiştin. Ne yaptın o limonu?” dedi. Jale örümceğin ısırdığı yeri göstererek bir süre başından geçenleri anlattı. Mete pür dikkat onu dinledikten sonra örümceği kendi kollarında gezdirip küçükken evinde beslediği örümceği anlattı. Örümcek beslemenin yasal olmadığını ve babasının para cezasını duyduktan sonra onunla kavga ettiğini de ekledi. Babası bu duruma çok sinirlenmiş, Mete’yle bir süre konuşmamıştı. Annesiyle babası sürekli kavga etmeye meyilli olduklarından, bu konu da diğerleri gibi onlar için ayrı bir kavga malzemesi olmuştu.
Jale onun avucundaki mahluğu uzaktan izlerken örümcek korkusunu farkında olmadan yeniyor gibiydi. Mete tiksindiğini bildiğinden avucunu kapatıp örümceği içinde gizlediğinden emin olup Jale’yle göz göze geldi, “Limonatam olur musun?” dedi. Jale şaşkınlıkla karışık bir tebessümle, “Ne limonatası? Ne saçmalıyorsun Mete?” dedi. Sessizlikle beraber gelen yorgunlukla bir süre öylece oturup denizi ve aralarından ışık huzmeleri süzülen bulutları izlediler. Mete avucundaki örümceğin hareketlenmesiyle dikkatini ona verdi. Denizin ıslattığı tüyleri yaz sıcağında kuruduğundan, rengi siyahtan kahverengiye dönmüştü. Etrafa korku salan bu yaratığa hayran olmamak elde değildi. Uzun kalın bacaklarıyla, her yere tırmanma kudretine sahipti. Yer çekimine karşı koyan bacakları ile kendinden emin güçlü duruşu onun gözünde oldukça etkileyiciydi. Bu yaratık ona eski örümceği Karamel’i hatırlatmıştı, onun da böyle kahverengi tüylü kolları vardı, fakat onunki daha açık renkti. Onlarla cam fanusunda yaptığı ipekten yuvasında gezinirdi. Örümceği iyice inceledikten sonra hafifçe gülerek, “Örümcekler aslında kimseye saldırmaz biliyor musun? İnsanlardan kaçarlar ve bizi ısırmaları da oldukça nadirdir. Onlar için asıl tehlike biziz. Jale ondan korkmuyorsun değil mi? Eğer beni seviyorsan bu örümceği elinde tutar mısın?” dedi. Mete’nin avucundaki örümcekle göz göze geldi. Şaşkın bir tebessümle ona uzanıp örümceği avucuna aldı. Mete’ye örümceği işaret edip tüm dikkatini bu mahluğa verip gülümsedi fakat o anda içinde örümceğe karşı bir tiksinti uyanmıştı. Neden böyle bir şey yapıyordu? Bu delilikti. “Seni sevmiyorum.” derken ondan biraz da olsa hoşlanmaya başladığını fark etti. Mete yakışıklı bir adam sayılmazdı ama enteresan karakteri, güven veren, kendinden emin, cesur tavırları onu Jale’nin gözünde karizmatik biri yapıyordu.