Kur’ân, kadının konumunu ve haklarını sadece bir birey veya topluluk için değil, evrensel ahlak ilkeleri çerçevesinde ele alır. Bu bağlamda, Nur Suresi’nin zina iftirasıyla ilgili ayetleri, kadına yönelik ataerkil ve gelenekçi baskıların tarihsel ve kültürel temellerini sorgulayan bir perspektif sunar. Ancak bu ayetler, genellikle yanlış yorumlanarak, rivayet kültürünün etkisiyle tarihsel olaylara indirgenmiştir. Bu durum, hem Kur’ân’ın özünden hem de İslam’ın evrensel ahlak ilkelerinden uzaklaşmaya neden olmuştur. Nur Suresi’nin 11-13. ayetleri, bir kişiye veya olaya atıfta bulunmaktan ziyade, zina iftirasının ahlaki, hukuki ve toplumsal boyutlarına vurgu yapmaktadır. Ayetlerde, iftira olayının organize bir eylem olduğuna dikkat çekilir ve mümin erkeklerle kadınların bu tür durumlarda iftiraya karşı duyarlı olmaları gerektiği ifade edilir:
> "Şüphesiz iftirayı getirenler içinizden bir gruptur. Onu sizin için şer sanmayın. Bilakis o sizin için hayırdır. Onlardan her biri için suçundan elde ettiği, onlardan onun büyüğünü yüklenen kişiyeyse büyük bir azap vardır. Mümin erkekler ve mümin kadınlar onu işittiğiniz zaman kendi içinizde iyi zanla bu apaçık bir iftiradır demeniz gerekmez miydi? Ona dört şahit getirmeleri gerekmez miydi? O zaman işte onlar şahitleri getirmediklerinden Allah’ın yanında onlar yalancılardır." (Nur Suresi, 11, 12 ve 13. ayetler). Buradan anlaşılan, mesele sadece Aişe veya başka bir şahıs değil, iftiranın yol açtığı toplumsal yozlaşma ve hukuksal kaos ortamıdır. Kur’ân, şahıslar üzerinden değil, ahlaki ilkeler ve hukuk normları üzerinden mesajını iletir. Kadına yönelik cinsiyetçi yaklaşımlar, tarih boyunca birçok toplumun ahlaki ve hukuki anlayışını şekillendirmiştir. Yahudi ve Hristiyan kültürlerinde kadının günahın kaynağı olarak görülmesi, ataerkil bakış açısının temel argümanlarından biridir. Bu düşünce, Ortadoğu kültüründe de etkisini göstermiş ve İslam’la bağdaşmayan gelenekçi yaklaşımların oluşmasına neden olmuştur. Nur Suresi’nde kadına atılan zina iftirasının organize bir şekilde gerçekleştiği belirtilirken, bu durumun ataerkil toplumların kadınları kontrol altına alma ve kendi ahlaki üstünlüklerini ispat etme çabasının bir sonucu olduğu açıkça görülmektedir. Gelenekçi ve ataerkil toplumlarda, kadın sürekli olarak suçun, günahın ve ahlaksızlığın kaynağı olarak gösterilir. Bu anlayış, kadınlara yönelik sistematik bir baskının temelini oluşturur. Kur’ân, bireylerden ziyade evrensel ilkelere odaklanır. Örneğin, Firavun’un ismi verilmez; bunun yerine onun despotik karakteri ve zulmü tasvir edilir. Bu, Kur’ân’ın tarihe değil, değişmez insani olgulara ve ilkelere vurgu yaptığını gösterir. Firavun, insan haklarını ihlal eden diktatörlerin sembolü olarak ele alınır. Aynı şekilde, Nur Suresi’nin zina iftirası konusu da şahıslar üzerinden değil, toplumsal ve ahlaki ilkeler üzerinden değerlendirilmelidir. Kur’ân’ın mesajını doğru anlayabilmek için semantik (anlam bilim) ilkelerine sadık kalmak gerekir. Bir metni bağlamından koparmak, onu yanlış yorumlamaya yol açar. Nur Suresi, zina, zina iftirası ve cinsellik gibi konuları hukuki normlara bağlayarak evrensel ahlak prensiplerini öğretir. Ancak, bu ayetleri yalnızca Nebimiz Muhammed ve eşleri bağlamında değerlendirmek, metnin asıl mesajını gölgeler. Kur’ân’ın amacı, kadın haklarını hukuki normlarla korumak ve onları keyfi iftiralardan uzak tutmaktır. Kur’ân, ataerkil toplumların geleneksel ahlak anlayışını sorgular ve kadınların insan onuruna yaraşır bir şekilde korunması gerektiğini öğretir. Nur Suresi’nde yer alan şu vurgu, bu bağlamda oldukça önemlidir: > "Şüphesiz iftirayı getirenler içinizden bir gruptur. Onu sizin için şer sanmayın. Bilakis o sizin için hayırdır. Onlardan her biri için suçundan elde ettiği, onlardan onun büyüğünü yüklenen kişiyeyse büyük bir azap vardır. (Nur Suresi, 11). Bu ayet, iftira eylemini bireysel ve toplumsal düzeyde cezai sorumluluğa bağlayarak, kadınların iftira gibi yıkıcı saldırılardan korunmasını sağlar. Kur’ân, hurafelerden ve rivayet kültüründen uzak, evrensel bir ahlak öğretisi sunar. Kadına yönelik zina iftirası, ataerkil ve gelenekçi toplumların bir hastalığıdır ve Kur’ân, bu hastalığı teşhis ederek çözüm önerilerini sunar. Ancak, bu öneriler rivayetler ve hurafelerle gölgelenmemelidir. Kur’ân’ı anlamak ve yaşamak, onu bağlamından koparmadan ve evrensel ilkeleri çerçevesinde değerlendirmekle mümkündür. Bu bağlamda, Nur Suresi’nin mesajı açıktır: Kadınların insanlık onurunu ve haklarını korumak, toplumun ahlaki bir sorumluluğudur. Bu sorumluluğu yerine getirmek, Kur’ân’ın evrensel mesajını anlamaktan ve onu hayata geçirebilmekten geçer.