Ne çok insan var etrafta. İnsanların arkadaşlıkları arttı, önceden az ve öz olurdu; bir olurdu insan. Şimdi ise dostluğu, kardeşliği hissedemez oldum.
Gerçi bu kelimeler kaldı mı ki? Herkes, herkesin ayağını kaydırma peşinde, en yakınındakine bile şüphe ederken… Şimdilerde hangi kardeşlikten, hangi sevgiden bahsedebiliriz?
İnsan, sadece "ben" diyen bir varlık. Menfaat uğruna yitirilmiş karakterler… Ne kadar yazık, ne kadar acınacak halde insanlar.
İnsan, gerçekten atan bir kalbi taşıyana derim ben, gerçekten temiz bir sevgiyi barındıran, sıcak bir kalbe… O sıcaklık güneşten bile sıcak, o kalp bahar gibi, yeniden doğmak gibi, yeniden var olmak gibi, insan olabilmek gibi.
Ama insanlar böyle yapmaya devam ederse, dostluklar kalmazsa, sözlükte de yer bulamaz bu kelimeler. Ne bir kardeşlik kalır, ne bir dostluk, ne de bir insan...
Şu üç günlük yaşam uğruna verilen savaşın bahaneleri, oysa bu hayat birlikte daha yaşamaya değer değil miydi?
Beraber yürümek, beraber yol alabilmek...
Artık her samimiyetten şüphe duyar oldu insan; inanamaz, güvenemez oldu. Hayatın bunca güzelliğini beraber paylaşıp var olmak varken insanlar hayatı, sevdiklerini, en çok da kendini kaybetti bu yolda . Bir daha ne bir sevgi kalır ne de bir yaşam.
Nefes alan ölüler gibi doğup öleceğiz, sevmeden, sevilmeden... Hissetmeden.
Şu değmeyen savaş uğruna yapayalnız veda edeceğiz..