GÖKYÜZÜNE BIRAKILAN KUŞLAR
Sessizliğin İçindeki Fısıltılar
Gazze’de Yasemin’in Mahallesi büyük bir masaldan kopmuş gibiydi. Evler yıkılmış, sokaklar toza bulanmıştı. Eskiden çocukların kahkahaları yankılanırdı; şimdi ise sadece rüzgârın taşıdığı hüzünlü fısıltılar duyuluyordu. AmaYasemin, eski defterindeki çizimleri hatırlıyordu. O kuşların bir zamanlar gökyüzüne uçabileceklerine inanıyordu. Şimdi, kâğıttan yapıldılar ama hâlâ bir umudu taşıyorlardı.

Masri savaşın ortasında doğmuştu. İyad daha doğmamıştı bile. Doğacağı meçhul. Ana rahminde hissediyordu annesinin çektiği acıları. Doğsaydı Masri’yi, Yasemin’i tanıyacaktı. Birlikte uçurtmalar uçurtacaktılar gökyüzüne.

Annesi Masri’ye bir masal anlatmıştı bir gece: “Bir gün, çocukların hayali savaşları bile olmayacak.” Masri bu cümleyi hiç unutmadı. Ama o masal yarım kaldı. O gece, annesi artık ona devamını anlatamadı. Masri, içinde büyüyen bu eksik hikâyeyi tamamlamak zorundaydı. Günlerden bir gün, Yasemin’in bıraktığı kâğıt kuşlardan birini buldu. Üzerinde bir kelime yazıyordu: “Umut.”

Masri, hiç düşünmeden cevap verdi. Yeni bir kuş yaparak sokağın en yüksek noktasına bıraktı. Üzerine yazdığı kelime şuydu: “Birlik.”
Bir süre sonra, kuşlar çoğaldı. Çocuklar, kendilerine ait bir dünya yaratmaya başladı. Aralarında eski masallar anlatıldı. Savaşın içinde bile masallar kaybolmazdı. Masallar, büyüyüp gerçek olabilirdi.

Bir gün, çocuklar kâğıttan kuşları havaya bırakırken, biri sessizce mırıldanmaya başladı. Fısıltı bir melodiye dönüştü. Şarkı Filistin’de yayılırken herkes katıldı.

Kanatlarım Kâğıttan
Kanatlarım kâğıttan, rüzgâra açıldım Gökyüzünde yol arar, bir düşe sarıldım
Griye dönmez hayalim, ışıkla boyanır
Küçük eller büyütür, sevdayla dayanır
Bir gün güneş doğacak, sözümüz duyulacak
Biz kuşlarız, düşleriz, göğe dokunacak

Masri ve Yasemin, mahalledeki diğer çocuklarla birlikte kâğıttan kuşları uçurduklarında, o gri gökyüzüne bir renk katacaklarını biliyorlardı. Çünkü düşler, düşse bile kırılmazdı.

Masri ve Yasemin’in öyküsünü barışın eşiğinde doğanlar barışın kıymetini kaybetmeden anlamaları gerektiğini öğrenmişlerdi. Kimisi de geç kalmıştı.

İbrahim ŞAHİN