Çocukluk nasıl birşey ?
Cevabını hala bulamadığım bir girdap her seferinde. Bu karşıdaki enkaz kadar karmaşık duygularla tozlu bir yapının yığınından ibaret cevaba gitmek... Bu sokaklarda koşturmacalarımız bitmezdi ki yorulmazdık öyle hemen, tüm enerjimizi kullanmak mecburiyetindeymişiz gibi sabahtan akşama kadar fink atardık çocuk bedenimizle ... Çok sular aktı çok zaman geçti ve çok değişiklikler oldu bu mahallede ama her seferindeki gelişimde bu geçmişe özlem hastalığım geçmiyor hiç birinde.. çocukluğumdan kalan izler el birliğiyle kaldırılıyor bu muhitte. Yapılar eski yapı değil, sokağı bile artık aynı değil, eski gecekondulardan bizim tabirimizle de o konutlardan eser yok.. Bir tek bizim malikanemiz kaldı işte tek ayak üstünde ve hayata o da küsmüş bir bahçesiyle. Bizimki de daha ne kadar dayanır bilmiyorum fakat pek uzakta gözükmüyor herhalde. Bir gün bir bakmışız o da anılardaki yerini tüm tozu tuğlasıyla yığın halinde kendine yer edinecek ve korkarım ilerde geriye sadece zihinde kalmış bir yerlere, koptu kopacak halde tutunmuş bölük pörçük hatıralardan, realden uzak bir görüntüler dizisi tek kalmışken o anlara dönmek artık zor olsa gerek... Bundan böyle anılarda izleri aramak bir ölüyü gömüp onunla vedalaşmak kadar acı bir hasret belki de...

Fatma Selçuk