Ben hayatım boyunca hissettiklerimi tam anlamıyla insanlara hiçbir zaman açamadım. Eğer, yapabilseydim belki de hiç susmazdım fakat ya anlaşılmayacağım hissinden ya da yük olurum korkusundan bunu başaramadım. Onun yerine kalemi kağıdı arkadaş edindim kendime. Bazen duvarlara anlattım bazen de tanımadığım insanların mezarlarının başında ağladım. Dürüst olmak gerekirse kimi günler neye ağladığımı bile bilmediğim zamanlar oldu. Sanki daha doğarken ağıtlarla dünyaya gelmişim gibi bir acı, hayatımın her çevresini sardı. Yaslandığım her duvar, kafamı koyduğum her omuz bana kimsem olmadığını bir kez daha hatırlattı. Sonra zamanla kendime yaslanmam gerektiğini, her ağacın gölgesine sığınılmayacağını öğrendim.


Hiçbir yere ait olamadığımdan kimsenin bende kendini ait hissetmesine de izin vermedim. Her şeyden kaçarak incinmeyeceğimi, hep güçlü kalacağımı zannettim.Farketmeden kendime en büyük zararı bu şekilde verdiğimi gördüğümdeyse çok geç olmuştu. Artık kendimi bomboş hissediyorum. kaybedecek belki de çok şeyim olmasına rağmen kaybedecek hiçbir şeyim yokmuş gibi bakıyor gözlerim. Bu durumu nasıl değiştireceğimi bana artık neyin iyi geleceğini bilmiyorum. Sadece gitmek istiyorum, çok uzaklara gitmek. Şayet gitmenin de bir sonu olduğunu biliyorum ama artık burada biriktirdiklerimden nefeslerim boğazımda düğümlemekten ötesine geçemiyor.


Hayaller kuran ve bunları başarabileceğine adı gibi inanan çocukluğumdan, beni hatalarımla kabul eden annemden, her koşulda desteklemeye çalışan dostlarımdan çok özür dilerim. Ben hayal kırıklığından ötesi değilim. Ne kadar kendime yediremesem de pes etmekten başka çarem olmadığını kabullendim. belkide kolayıma geldi, bilmiyorum. Bildiğim tek şey, söz konusu hayatım olduğunda yakmakta çok yetenekli olduğum.


Girilmez yazılan yolların en kuytu köşelerinde olduğumun farkındayım. Bundan sonra sadece gözyaşıma yağmurlar, sessizliğime geceler eşlik eder. Yorgun olduğumu bir tek gökyüzünün en mavileri bilir. Zaman akıp gider ben gerisinde öylece izlerim. Dahasına yetecek kudretim ruhumda yok.