Anadolunun bağrında, bozkırın yaylasında zayıf, uzun boylu, gözlerinde hüzün taşıyan, masum bakışlı, utangaç bir kız çocuğuydu Elif, 6 kardeşlerdi kızların en büyüğü idi, doğuda kadın olmanın zorluğundan habersizdi.

Annesi okumayı çok istediği halde kızlar okumaz diye okula gönderilmemiş, kendi annesi tarafından da hiç sevilmemiş bir kadındı, erkek çocuklarının her şeyi hakkettiği, kız çocuklarının yalnız hizmet etmek için geldiği cahiliyeden kalmış bir düşüncesi vardı belki, bu yüzden annesi sevgisiz ve içinde okuma aşkıyla büyümüştü, kendi kendine söz vermişti annesi, şartları ne olursa olsun kendi kızlarını okutacaktı, onların da kendi kaderini yaşamasının önüne geçecekti.

Babası 6 yaşında annesini kaybetmiş, 12 yaşında da babasını kaybetmişti, 12 kardeşin en büyüğü idi bu yüzden bu yaşta İstanbul’a çalışmaya gitmiş, yıllarca çalışmış para biriktirmiş ve evlenmek yuva kurmak için tekrar memlekete dönmüştü ancak kimse kızını vermek istemiyordu bu durumundan dolayı, amcası ben kızımı veririm diyerek 16 yaşındaki kızını 26 yaşındaki yeğeni ile evlendirmişti. Sakin yapılı çok konuşmaz ama sert bir adamdı, babası.

Elif’in bir abisi olmuştu ilk, Bünyamin koymuştu annesi adını, o da tıpkı kendi annesinden miras erkek çocuğu sevgisini almıştı, erkek çocuk doğurmak bir başarı bir övünç kaynağıydı, arkasından bir erkek çocuğu daha olmuştu bu mutluluğu katlanmıştı ve sonra Elif dünyaya geldi.

Anadolunun yeşili ve suyu bol olan güzel bir ilçesiydi burası, insanların birbirini tanıdığı, samimiyetin olduğu ve güvenin çok fazla hissedildiği bir yerdi. Elif’in ailesi köyde oturuyordu, Elif’ten önce ailesinin bir kızı daha olmuştu onun adıydı aslında Elif ancak 2,5 yaşında bir hastalığa yakalanıp vefat edince Elif’e koymuşlardı ismini, Elif doğduğu an başkasının kimliği ile yaşıyacaktı bu hayatı.

Elif 6 yaşına geldiğinde annesi zor da olsa hayvanları satıp ilçeye yerleşmeye ikna etti babasını, Babası kız çocuklarını okutmaya karşıydı ama annesi ona da direndi çünkü kendine söz vermişti ne olursa olsun kız çocuklarını okutacaktı, maddi durumu zayıf bir aileydi, bir de ilçeye taşınınca yaşam şartları hepten zor olmuştu, kira , geçim derdi derken çok zor bir yaşam başlamıştı hepsi için.

Babası en iyi bildiği işi yapmaya karar verdi hayvan alıp satacaktı, elindeki parayla bir araç ve birkaç hayvan alarak kendine sermaye yaptı, ilçe de çok iyi bir mahalleye oturamadılar maddiyat yüzünden, oturdukları yer bir kürt mahallesiydi, Babası İstanbul’daki hayatından dolayı Kürtçeyi çok iyi konuşurdu, annesi ise hiç bilmezdi ve kız çocuklarını aşırı korumacı tavrından dolayı asla mahalleye oyun oynamaya göndermezdi, Ne kız çocuklarını ne erkek çocuklarını gözünün önünden ayırmazdı. Annesi çocuk okutmanın zorluğunun farkına varmıştı, çocuklar büyüdükçe ve sayıları arttıkça geçim daha da zor bir hal almıştı, süt satmaya karar verdi, böylece çocuklarının okul ihtiyaçlarını alabiliyordu, bazen de oya yapıp satıyordu, ne olursa olsun kızlarını okutacaktı, kendi kaderini yaşamalarına izin vermeyecekti.

Elif 6 yaşında ilkokula başladı, bayan bir öğretmeni vardı, çok sevdi okulu ve başarılı bir öğrenciydi, Meral diye bir arkadaş edindi, okulun hademesinin kızıydı, Meral, dikkat çeken neşeli, hayat dolu güzel bir kızdı, ikinci sınıfa geçmişti tüm yaşam zorlukları içinde kendi dünyasında Meral’le çok mutluydu, bir gün yaz tatilinde annesini bir başka arkadaşının annesi ile konuşurken duydu, Meral komşusu tarafından tacize uğramış ve tecavüz edilmiş, o küçücük haliyle bunun ne olduğunu anlamamıştı ama çok çirkin ve kötü bir şey olduğunu annesinin ve o kadının ifadelerinden yüz hatlarından okumuştu, Meral ve ailesi taşınmış o şehri terk etmişti, annesinin korumacı tavrı bu olaydan sonra daha da artmıştı bir yandan da Meral’i çok özlüyordu, hiçbir zaman unutamıyordu onu, kendini çok yanlız hissetmeye başladı ve bu durumu atlaması epey bir zaman almıştı.

Okula giderken ve gelirken ve okulda herşeyi yasaklamıştı annesi, erkeklerle konuşmayı, gülmeyi, şarkı söylemeyi, Elif ne yapsa duyduğu şey sus olmuştu, konuşma ve önüne bak, duygularını içinde biriktirmeyi öğrendi, konuştuğunda, kendini savunduğunda suç işlediği düşündü, duyguları ile beraber özgürlüğünü kaybetmişti yaşıyordu ama bir robot gibi , o gün yalnızlığın tohumları serpildi yüreğine ve duygularını asla anlatmaması gerektiğini öğrendiği esareti başladı. Daha 3. sınıfa yeni başlamıştı, herkes cıvıl cıvıl şakırken onun şarkısı gökyüzünde yanlız gezen yıldızlar diye başlıyordu...işte Elif o zaman sustu.

Yazma konusunda deneyimim yok ne yazık ki fazla, hayatımın bir kesitini bu şekilde kelimelere döktüm, hata ve kusurlarım affola, belki de artık Elif biriktirdiği tüm duygulardan bu şekilde kurtulacaktı.