SADAKAT İNSAN YÜREĞİNİN KUTSAL İYİLİĞİDİR
“Sadakat insan yüreğinin kutsal iyiliğidir.” Bunu kaybettiğimizde ruhumuz fay hatları geçirir. Kalbimiz sarsılır, yaşama gücümüzü kaybederiz. Allah’ın sevgiyle aktığı ruh, aşk ve sevgiyle dolandır, tertemiz olandır. Herkes iyiliği kadar değerli sevgisi kadar yüce aşkı kadar büyük, inancı kadar zengindir. Esas fenalık iyilik ve güzellikten mahrum olmaktır… “C.Caesar,(caligula) Bir gün via latina’dan geçerken tutuklulardan biri sakalı göğsüne kadar uzamış, yaşlı bir adam ondan öldürülmesini, rica etmiş. Caesar da: “Şimdi yaşıyor musun ki?” demiş. Bizler gerçekten yaşamanın, aldığımız her nefesin, aydınlandığımız güneşin hakkını verebiliyor muyuz? Agripinius gibi diyebiliyor muyuz : “Kendi kendime hiç engel olmayacağım. Eğer bir şey olmamız gerekiyorsa, kesinlikle engelleri ortadan kaldırmalıyız. Kendimize engel olmamalıyız. Zincirleri kırıp özgür olmalıyız. “Olmamız gereken şeyi olduğumuz gibi kalarak olamayız.” der Max De Free. Olduğu yerde sayanlar saydığı yerde kalanlar, hedeflerine ulaşabilirler mi? İdeali ikmale taşımayan rüyalar, ayakları hedefe götürmeyen düşünceler ve düşünceleri hayalleştirecek gücü olmayanlar, ancak mazeret üretebilirler. Koca hayat gelir geçer bir rüya biter bizler tükenmişliğin içinde kayboluruz. Bak bakalım dün nerdeydin bugün nerdesin? Bir adım daha ileri gidebildik mi? Eğer istemek gibi bir derdin, başarmak gibi bir düşüncen, hülyan hayalin, yoksa yaşamanın yürümenin ne anlamı olabilir ki? Kendini tanımadan, kimliğini fark etmeden, farkını ortaya koyamazsın. Kendini gerçekleştiremezsin.
Ramazan Çetin