“Allah, insanın kulağını eğri yaratmış ki doğru söz acıtsın,” derdi babam.
Demek ki hakikat, dosdoğru gelince duvara çarpar.
Söz biraz eğrilmeli. Tıpkı hayat gibi.
Çünkü başı döndüren şey yalnızca aşk değil; bazen bir cümle, bazen geçmişte kalan bir ses...

Benim başım şimdi, tam da oradan dönüyor.
Babanın söylediği eğri sözlerden.
Eğri ama içi dolu.
Sıcak ama can yakan.

İçimde hâlâ bazı kelimeler dönüyor. Tansiyonum gibi inip çıkıyorlar.
Ben artık ne doğru ne yanlış ayırabiliyorum.
Sadece eğriliğin içindeki gerçeği hissediyorum.


Ben inancımı bile eğrilerden geçerek buldum.
Amentü okudum ama düz okumadım.
Bir harf eksikti belki, bir harf yanlış; ama inandım
Belki de Tanrı, doğrularla değil, dönerek ulaştığımız yerlerde (tövbede) bekliyordur.

Baş dönmesine inandım
İnandım, çünkü doğruyu eğri duymayı öğrendim.
İnandım, çünkü bazı hakikatler, dosdoğru söylendi mi kırıyor.
İnandım, çünkü dünya dönüyor, ve belki ruh dediğimiz şey, bu dönmede gizli.