"Lourenço ve Carolina: Sessizliğin İçinde Yankılanan Aşk"
(Şiirle Harmanlanmış Deneme)

Bazı aşklar ses etmez.
Kalabalığın ortasında göz göze gelir ve bir daha hiç ayrılmaz.
Lourenço, Carolina’yı ilk gördüğünde zaman durmadı,
Ama içindeki bütün saatler sustu.
Ve bir bakışta şunu anladı:
“Bu kadın, içimdeki sessizliğin adını biliyor.”

Carolina, yavaş konuşan bir kadındı.
Cümlelerini düşler kadar kırılgan,
Ama bir o kadar keskin...
Lourenço ise sustuğu zamanlarda daha çok anlatırdı.
Birbirlerine kelimeler değil,
Bakışlar yetti.

> "Hiçbir şey söyleme,
Sadece yanımda dur,"
derdi Carolina.
"Çünkü kelimeler bozar bazen.
Ve ben senin sessizliğini seviyorum.”



Onlar birlikte kitapların arasında kayboldular,
Uzun yürüyüşlerde konuşmadan yürüdüler.
Lourenço’nun parmakları, Carolina’nın saçlarında değil,
Yüreğinde dolaştı.
Carolina ise, onun ellerine değil,
Korkularına dokundu.

> "Sev beni olduğun gibi,"
dedi Lourenço bir gece.
"Ve ben seni olduğum gibi seveyim,
Ne eksik, ne fazla.
Sadece biz."



Zaman geçti.
Hayat araya günler koydu,
Ama ayrılığı asla beceremediler.
Çünkü ayrılık, sadece uzaklık değildi.
Ve onlar birbirlerinin en yakın yalnızlığıydı.

> "Birlikte sustuğumuz her an,
Dünyaya karşı bir şiirdi,"
yazdı Carolina defterine.
"Seninle yaşadığım her şey,
Sade ve sonsuzdu."



Aşkları büyük kelimeler istemedi.
Küçük şeylerde büyüdü:
Bir kahvede aynı anda ellerinin değmesi,
Geceleri aynı rüyada yürümeleri,
Ve sabahları,
Birbirlerini düşünerek uyanmaları.

> "Sana hiçbir şey vaat edemem,"
demişti Lourenço.
"Ama yanındayken dünya sessizleşiyor.
Ve bu yetiyor bana."



Şimdi bir bankta oturuyorlar belki,
Konuşmadan, geçmişe bakmadan,
Sadece var olarak...
Çünkü aşk bazen konuşmamakla olur.
Ve onların aşkı,
Sessizliğin en gür haliydi.