Bir yetişkinin dünyası; planlarla, kurallarla, kavramlarla doludur. Oysa 22 aylık bir çocuğun dünyası bambaşkadır. Her ses yeni, her görüntü büyüleyici, her duygu tarifsizdir. Henüz kelimelere tam anlamıyla dökemediği hislerini beden diliyle anlatır, gördüğü her şeyi dokunarak ve deneyimleyerek keşfetmek ister. Biz yetişkinler çoğu zaman “neden böyle yapıyor?” diye sorgularız ama durup onun gözünden bakmayı denesek, bambaşka bir dünyanın kapılarını aralayabiliriz. Bu yazı, bir 22 aylık çocuğun gözünden dünyaya bakmaya bir davet niteliğinde…
herşey yeni , herşey merak uyandırıcı . Bu aydaki çocukların geneli herşeyi merak eder , tehlike algısı vardır ama kavrayamaz . Alışveriş için gittiğimiz bir markette bebek arabasından inip reyonları gezip dokunmak isteyebilir , izin verin yapsın gelişimin ileri ki zamanları için çok şey yapmış olacağız onlar için .
Sınırlarımız elbet olacak gezdiğimiz markette oyuncak reyonundan birden fazla oyuncak istedi ama bir oyuncak , alma hakkı varsa bu net bir şekilde birdir . Elbette ağlayacak şefkatle sınırlarımızı koruyup sakinleşmesini bekleyeceğiz.
Duygular yoğun ve kelimeler az bu dönemde söylediğimiz hayırlar onlar için dünyalarında bir duvar gibi . Bizler de insanız elbette sabrımızın tükendiği , sesimizin dozunun arttığı zamanlar oluyordur . Bizim tepkilerimiz onların gününü , hayatının çoğunu etkiliyor. Bizlerde yorgun oluyor , zor bir gün geçiriyor olabiliriz ama çocuklarımızada empati yaparak yaklaşmalıyız aslında . Sonuç olarak kendilerini tam anlamıyla ifade edemiyorlar , bizden onları anlamamızı ve sonsuz sevgimizi istiyorlar Özgürce hareket etsinler , dokunsunlar elbette pozitif sınırlar içerisinde .