Aliye kendini sorguluyor .

• 14 Ekim 2024 Pazartesi 04:41:35

Aliye, okuldan yoğun bir günün ardından eve yeni gelmişti.

"Anne! Baba! Evdeyim!" - Kapıyı anahtarla açtıktan sonra bağırdım.
Sesim evin içinde yankılandı.
Annem ve babamın evde olduğunu biliyordum ama hâlâ bir cevap alamadım.
Kapıyı arkamdan kapattım, ceketimi astım, ayakkabılarımı çıkardım, iç terliğimi giydim ve odama doğru yürüdüm.
Hemen üzerindeki kıyafetlerini değiştir. "Yemek hazır!" "Hadi gel!" "Aliye!" diye bağırdı annem.
Üzerimdeki okul kıyafetlerimi hızla çıkardım ve odamın bir köşesine fırlattım.
Hızlı adımlarla annemle babamın sohbet edip yemek yediği mutfağa doğru yürüdüm. Ellerimi yıkayıp onlara katıldım.

Dikkatlice birkaç ısırık aldım. "Baba?" diye seslendim .
Babam bana doğru bakarak. "Evet, Aliye?" dedi.

"Okulda sponsorlu bir yarış yapacağımızı biliyorsun, değil mi baba?" "Evet, biliyorum."
Bir ısırık daha aldım.

Kapıcı Mertan usta, on kişilik grubun tamamına sponsor olacak.
"Hepsi sekizinci sınıfta mı?"" diye sordu babam .

Başımı salladım. "Evet, hepsi sekizinci sınıfta.
Herkes en az beş tur koşarsa grubumuza bin euro bağışta bulunacak."
"Doğru," diye homurdandı babam.

Annem aniden "Bin euro mu?" diye sordu. "Kim, ne, nerede?"
Babam kısaca okulda bir bağış toplama etkinliği yapacağımızı anlattı.
Sponsorlu bir yürüyüş düzenleyeceğiz. Daha sonra, herkesin en az beş tur koşması halinde kapıcı Mertan usta tüm gruba bin euro vereceğini söyledi - dedim.

"Bu çok fazla," diye düşündü annem.
"Elbette!" diye yanıtladım.
"Babam bunun karşılığında bana yirmi euro verecek, değil mi baba?"
"Yirmi euro mu?! Baban sana yirmi euro mu verecek?"
Annem birdenbire sadece yemeğine bakan kocasına şüpheyle baktı.
"Evet, kesinlikle. Bana değil ama bağış toplama etkinliğine, biliyor musun?"
Annem, "Yirmi euro çok fazla gibi görünüyor," dedi. "Bunu kimin organize ettiğini bile bilmiyoruz!"
"Yöneticilerden biri değil kesinlikle."
"Hayır," diye yanıtladım.
"Serrin Hanım. Sekizinci gruptan."
"Ah evet, Serrin Hanım! O zaman doğru yerdesin, kızım. Herkesin koşmasını sağlıyor ve tüm parayı cebine koyuyor."
"Hayır!" Utançla ellerimle gözlerimi kapattım.
"Yoksul köy çocukları için bir bağış toplama etkinliği! Gecekondu mahallelerinde yaşıyorlar, anne."

Annemin neden böyle davrandığını bir türlü anlam veremedim .
Ama annem, "Ona güvenme," deyince ben "Hiç de değil!" öfkeyle ayağa kalktım. "Bu bir proje! Okulun vakfı düzenliyor. Bugün kurucusu geldi okula bizlere vakfı tanıtmak için.
Parayı ona vereceğiz, anne. O da ihtiyaç sahiplerine götürecek!"
Ama annem dinlemedi. Sadece başını salladı ve "Evet, evet, evet," diye mırıldandı ama benden çok kendine.
"Sen beni dinlemiyor musun anne?!" diye bağırdım.
"Dinle, Aliye..." Artık babam da birdenbire olaya karışmaya başladı!
Beni ciddiye bile almadılar!
Annem ve babamla konuşamadım... Anlatamadım bir türlü onlara, arkadaşlarım benimle hep dalga geçtiklerini ve sınıftaki herkes benden nefret ettiğini.
Onlara göre ben, diğerleri gibi normal bir kız değildim.
Annem ve babam kendi aralarında tartışmaya devam ediyordu ama annemin önyargıları vardı.
Gözyaşlarım yanaklarımdan aşağıya doğru süzüldü; ağlamaya devam ettiğim ve odama yürüdüm.

Odama girdim ve etrafa baktım, calisma masamin yanına yürüdüm, çekmeceyi açtım boya defterimi ve renkli kalemlerimi çıkardım.
Ben de tum duygu ve dusuncelerimi cizerek anlatmaya karar verdim.
Gözyaşlarımı sildim ve Ben nasıl bir insandım? Aslında ne istiyordum? Diyerek kendi hikayemi cizmeye başladım.