Necip Fazıl kişisi tarihe utanç levhası asarak geçip gitmiştir. Seçeceğimiz tarihi kişilikler bizi cehaletten korur. Kimin sözüne kıymet vereceğimize doğru karar vermeliyiz.

Türk - İslam! Din tercihtir, ırk kandır. Dünya üzerinde aynı kandan olup aynı dinden olmadığım tüm TÜRK dünyasına selam olsun.

Çocuklarımız Milli bilinci, Millet olma bilincini nesiller boyu taşısın diye Göktürklerden bugüne Dünya tarihini baştan sona yazmış bir ırkın torunları olduklarını unutturmayacağız. Arap ümmetinin Devlet olup Millet olmayışının cezasını nasıl çektiklerini görüyoruz. Ortadoğu çukurundan ithal ettiğimiz asimilasyon çabası damarlarımızda akan kan ile yine, yeniden bertaraf edilecektir. Bir başka gücün esareti olmadan ayakta kalamayan ırkların uzağında Türklük bilinci ve şuuru ile yetişecek filizler için tüm çabamız.

Ne Mutlu Türküm Diyene!

Sevgilerimle...

bu konuda kitaplar yazılmalı uzmanları göreve davet etmek gerek mükemmel bir yakalama konusu kutluyorum

Gökyüzünü çocuklar basıyor kahkahalarıyla.. Güneş ne haykırmıştı buna…yıldızlar tek tek düşüyordu çocukların kollarına. Ne güzeldi zaman ve gökyüzü…





Valla idealist nesiller yetiştirme arzusu hepimize ne kadar da tanıdık bir hayal , öyle değil mi? Tıpkı geçmişte kalmış ütopyalar gibi, hepimizin içinde bir köşede yaşayan o gizli umut dolu hayalker gibi.Fakat, müsaade ederseniz, biraz gerçekçi ve yaşadığımız toplum ve dünyamızdaki yaklaşımla bu meseleyi cevap vereyim.

Alın terinin kutsallığından bahsederken, bir yandan gençlere bunun önemini anlatmak gerekir, diğer yandan ise toplumun her köşesinde kısa yoldan zengin olma hikayeleriyle dolup taşan medya, bu çabayı sabote eder durur. Kısa yoldan köşe dönmek isteyen gençler, toplumun gözünde yüceltilen "başarı" hikayelerinin peşinden koşarken, bizler onlara erdemin değerini öğretmeye çalışıyoruz. Hak, hukuk ve adaletin sadece ders kitaplarında kaldığı bir dünyada, bu kutsal değerler ne kadar inandırıcı olabilir ki?

Bir diğer mesele de çocuklarımızı kötülüklerden korumak. Elbette onları zararlı faaliyetlerden uzak tutmalıyız. Ama bu takip etme ve kontrol etme meselesi de başlı başına bir sorun değil mi? Çocuğa duyulan güvensizlik mi, yoksa tedbir mi? Tedbir almak uğruna onları sürekli göz hapsinde tutmak, özgür iradelerini ellerinden almak değil de nedir? Kendimize olan güvenimizi sorgulamalıyız belki de, çocuklarımızın bize duyduğu güveni değil.

Bir başka konu da cehalet! Tüm kötülüklerin anası olarak görülen bu illet, aynı zamanda tüm bilgilerin babası olan bilgiyle mücadele etmekte. Peki, biz ne yapıyoruz? Kitapları sevmeyi öğütlüyoruz. Fakat, bu dijital çağda kitaplar mı, yoksa hızlı tüketilen içerikler mi daha cazip geliyor gençlere? İşte bu da bir başka ikilem. Kitapların tozlu raflarda kalıp, boş zamanların dijital dünyada kaybolduğu bir evrende, kitap sevgisi ne kadar kök salabilir ki?

"Ben" değil, "biz" diyen, fedakârlığı karakter edinen bir nesil yetiştirmek istiyoruz. Fakat bireyselliğin tavan yaptığı, sosyal medyanın benlikleri parlatıp pohpohladığı bu çağda, bu ne kadar gerçekçi? Kendi fotoğraflarını beğenmekten ve kendi başarılarını paylaşmaktan başka bir şeyle ilgilenmeyen gençler mi yoksa topluma hizmet eden diğerkamlar mı? Bu çelişkiyi nasıl çözebiliriz?

Ve o büyük isimler: Üsame B. Zeyd ve Mus’ab B. Umery gibi, kendinden emin, azimli ve kararlı nesiller hayal ediyoruz. Fakat, modern dünyanın karmaşıklığı içinde bu idealler ne kadar mümkün? Gençlerimize ilham vermek için, tarihten seçilmiş bu figürler, bugünün karmaşık gerçekliğinde ne kadar rol model olabilir? İşte bu da bir başka durum.

Gelelim neslimizin tarifi: Özü ve sözü bir, ilahi gerçekleri tersyüz etmeyen, arif bir nesil. Evet, kulağa hoş geliyor. Fakat bu ideal, sosyal medya paylaşımlarının sahtelikleri ve yalanların iç içe geçtiği dünyada nasıl gerçekleşebilir? Asalet, sadakat ve samimiyet gibi kavramlar, modern dünyanın hızla değişen ve yüzeysel ilişkilerinde nasıl var olabilir?

Elbette genç nesillerin yetiştirilmesi önemli. Ancak bu, sadece idealist söylemlerle değil, gerçekçi adımlarla ve zamanın ruhunu anlamakla mümkün olabilir. Gençlerin dünyasını anlamadan, onlara kendi doğrularımızı dayatmak yerine, onların dünyasında yer edinmeye çalışarak bu süreci yönetmeliyiz. Ve belki de en önemlisi, kendi ideallerimizin peşinde koşarken, onların gerçekliklerini de göz ardı etmemeliyiz.

Hepimizin bindiği, batmasından korktuğumuz o gemi. Aslında, o gemi batmayacak. Çünkü geminin kaptanları da mürettebatı da bizleriz. Yeter ki rotamızı doğru belirleyelim ve birlikte yelken açalım geleceğe.