YAŞANMIŞ YAZILAR

İnsan hayata farklı yollarla tutunur. Kimisi şiire sığınır, kimisi türküye, kimisi insana; kimisi çalışmaya, kimisi yalana dolana, kimisi de yazıya… Tıpkı yazarın kelimelere sığındığı gibi… Bir yazarın kaleminden dökülüyorsa cümleler mutlaka yaşanmışlık kokar. Evet, zaman zaman kurgu vs. işin içine girer ama kıyısında, köşesinde mutlaka yaşanmışlık vardır. Ama öyle ama böyle etkilenir insanoğlu yaşamdan. Bir olay, bir acı, bir hüzün onu derinden etkiler.

Etkilendiği/ etkilendiğimiz her olay bir yazı, söz, şiir olarak dönüp dolaşır gelir. Gelir ama gelmesine yaşanmışlıklarımız siner üzerine. Bizi acıdan kıvrandıran, dertlendiren ve hüzne boğan bir sebeptir o yazıları yazdıran. Öyle ki yazmasa derdini, anlatmasa sayfalara derdini insan çatlama noktasına gelir bazen. Böyle durumlar içinse bir kurtuluştur, bir sığınaktır yazmak. Herkese derdinizi anlatamazsınız, herkesle derin acılarınızı paylaşamazsınız ama yazabilirsiniz. Bir nebze de olsa rahatlatır yazmak. Bu yüzden sığınırız pek çoklarımız yazıya, yaşanmışlıklara.

Sevinirim böyle insanları gördükçe. Mutlu olurum onlar adına. En azından içini kemiren dert yükünü dolaylı yoldan da olsa paylaşmış olurlar. Bir bakıma da üzülürüm. Neden mi? Koskoca dünyada yalnızlığı sapına kadar yaşarlar da ondan. Kalabalıklar içinde yalnızlığı yaşamak bu olsa gerek. Dört bir tarafın insan kaynıyor ama sen yine de yalnızsın. Sen yine de konuşacak birilerini bulamıyorsun. Şayet böyle olmasaydı insan, yine insana sığınırdı. Ama olmadı, olmayacak da. İnsan, hiçbir zaman insana tam olarak kucağını açamayacak. Duruşu, bakışı, beklentisi hep farklı olacağı için sığınağı da farklı olacak. Bu kimisine bayram olacak, kimisine de dert olarak kalacak.

Aradan yüz yıllar geçse de değişmeyecek bu konu. İnsanlar yine en büyük dertleri, hüzünleri kendi içlerinde ve sessizce yaşayacak. Şanslı olanların imdadına kelimeler yetişecek. Ve bizler o kelimeleri okudukça kendimizden bir şeyler bulacağız. Yazanın yalnızlığından tutun da öksüz-yetim oluşunu, sevgiye muhtaç kalışını ama içimiz yanarak ama gözlerimiz dolarak okuyacağız. Yaşanmışlık koktuğu için daha bir cana yakın bulacağız o yazılanları. Hep de her zaman en gözdemiz olarak yerini alacak, koruyacak. Başkalarının acılarından keyif alınır mı bilinmez ama ibret alarak okuyabilmek temennisiyle.

NECATİ DİLEK