Alnımı tutan şefkatli el

• 25 Şubat 2022 Cuma 06:28:01

Ben küçükken diye başlasam yazıma abes olmaz herhalde. Midem bozulup içindekileri dışarı atmak isterken annem yanıma gelip eliyle alnımı tutardı. Neden bunu yaptığını o zaman anlayamazdım, başımı sımsıkı tutuşu, meğerse yanındayım korkma demek içinmiş, ne tuhaf bunu şu ilerlemiş yaşımda anlayabilmiş olmam ne garip gerçekten...

Hayatımız boyunca alnımızı tutan o şefkatli eli arıyoruz belki de. En zor anımızda bizi terk etmeyen bize sonsuz güven veren o sımsıcacık yupyumuşacık eli. Hiç bir el onun yerini tutmuyor ne yazık ki...

Eller çeşit çeşittir; şehvetli eller sevgiyi bilmezler, onlar bir hayvandan daha aşağıdır, dokunmaları hoyratçadır, o eller yalnızca kendisi için yaşar alabildiğini alır, alamadığını kirletip bırakır. O elleri tanıyabilirsiniz, tanımak hiç de zor değildir, tuttuğunda bırakmaz uzun süre tutar, sonra sizi uçurumun kenarına sürükler ve işte orada tam da uçurumun kıyısındayken bırakıverir. Paramparça oluşunuzu izler hem de tebessüm ederek üstelik...

Bir de yumruk eller vardır, acımayı bilmez vicdan azabı duymaz, intikamcıdır, zarar verir verdiği zararın farkına varmaz, delirmiş gibi davranır, sonra en akıllı o olur, karşısındaki madura sen kendini dövdürttün der ve Allah’tan korkmaz kuldan utanmaz cinsinden ellerdir onlar...celladına aşık kimselerin arayıp da bulamadığı ellerdir onlar. Biri döver öbürü dövülür hakkını aramaya kalktığında sen bunu hak ettin, şöyle şöyle yapmasaydın dövmezdim diyerek suçu günahı zavallı madurun boynuna atar kokuşmuş bir şal gibi...

Ben küçükken bir abim vardı, iki elinin arasına alırdı yüzümü sımsıcaktı elleri, yüreği de sıcacık olmalıydı...

Annemin elleri iki beyaz kelebeğe benzerdi...

Gülhan Çeliktaş